Έτοιμη και η πέμπτη, αισίως, δουλειά των melancholic rockers Antimatter. Μοιάζουν να πέρασαν αιώνες από το τελευταίο “Leaving Eden” του 2007 και οι Βρετανοί συνθέτουν σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Πανέμορφο album! Στο “Fear Of A Unique Identity” εξερευνούν (και σε πολλά σημεία βυθίζονται) ακόμα περισσότερο στη μαγεία του alternative rock, εμπλουτίζοντας τη μουσική τους με σκοτεινότερα electro στοιχεία, ενώ συνάμα κάνουν το ύφος τους λιγότερο ambient. Με λίγα λόγια, αυτή τη φορά ο Moss επιλέγει να απομακρυνθεί από τον πιο heavy κιθαριστικό ήχο που είχε το “Leaving Eden”, δίνοντας πιο πολύ χρόνο στις Pearl Jam και Alice In Chains επιρροές να ακουστούν. Η ύπαρξη synthesizers σαφέστατα και ευνοεί το χαρισματικό καλλιτέχνη, καθότι είναι τρομερός εφευρέτης στο συναισθηματικό, ατμοσφαιρικό και ψυχεδελικό τομέα. Και το σημαντικότερο όλων; Δεν είναι καθόλου αισθητή η απουσία του κάποτε συνεργάτη Duncan Patterson (ex-Anathema, Alternative 4), ο οποίος το 2005 εγκατέλειψε τη μπάντα για να αφοσιωθεί στο project Ion. Κυριολεκτικά χάνεσαι σε υπέροχα κομμάτια όπως “Paranova”, “Monochrome” και “Here Come The Men” (ίσως το καλύτερο του δίσκου), αφήνοντας με ιδιαίτερη ευκολία και ευχαρίστηση απ’ έξω τη metal καφρίλα. Η παραγωγή ξαναδείχνει πως δε χρειάζεται να καταξοδευτείς για να ηχείς καλά, ενώ οι progressive αναφορές καλά κρατούν, κάτι που -για να λέμε και τα κακά- αυτή τη φορά θα μπορούσε να ελαττωθεί ελαφρώς, καθώς στο “Fear Of A Unique Identity” οι Antimatter φαίνεται να βαδίσουν προς άλλες μουσικές κατευθύνσεις. Και αυτό το τελευταίο ίσως να σε κάνει να θεωρήσεις πως θέλουν να δημιουργήσουν ένα αντίστοιχο “Damnation” από Opeth. Όπως και να ‘χει, φέτος η υπόθεση Antimatter είναι και πάλι “one man show”, κάτι που δε νομίζω να χαλάει κανέναν. Όσοι είναι γνώριμοι με αυτό το συγκρότημα, ξέρουν. Εννοείται πως θέλει αρκετές ακροάσεις για να εξοικειωθείς μαζί του, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο.
6.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
