Όταν βλέπω ότι μία κυκλοφορία προέρχεται από την Πολωνία, έχω μια θετική προδιάθεση προτού καν το ακούσω, είτε αυτή η κυκλοφορία ανήκει στο metal είτε στην κλασσική μουσική είτε στην jazz. Και αυτό γιατί συνήθως ότι τυχαίνει να ακούσω και να προέρχεται από εκεί, είναι ωραίο. Έτσι, όταν είδα ότι οι Asgaard (τους οποίους δεν γνώριζα πριν) είναι Πολωνοί και ότι ανήκουν στο χώρο του συμφωνικού gothic/black, σκέφτηκα ότι κάτι καλό θα ακούσω.
Για την ιστορία να πω πως οι Asgaard σχηματίστηκαν το 1994 και μέχρι το 2005, όταν και διαλύθηκαν, είχαν κυκλοφορήσει πέντε δίσκους. Το 2007 επανασχηματίστηκαν, αλλά ο επόμενος δίσκος, το “Stairs to Nowhere”, ήρθε πέντε χρόνια αργότερα, το 2012. Μετά οι Πολωνοί εξαφανίστηκαν από το δισκογραφικό προσκήνιο και εμφανίστηκαν φέτος, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά, με την καινούργια τους δουλειά με τίτλο “What if…”.
Μόλις άρχισα την ακρόαση άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως κάτι δεν πάει καλά. Σκέφτηκα ότι ίσως τα πρώτα κομμάτια έχουν μια διαφορετική προσέγγιση και πως στα επόμενα κάτι θα γίνει που θα δικαιολογήσει το είδος του metal που αναφέρεται ότι παίζουν. Αλλά μάταια. Η αλλαγή αυτή ποτέ δεν ήρθε κι εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι τι έγινε.
Τότε άρχισα να ψάχνω τις προηγούμενες δουλειές τους και σιγά σιγά τα κομμάτια του παζλ άρχισαν να ενώνονται. Ισχύει ότι στους πέντε πρώτους δίσκους οι Asgaard έπαιζαν όντως συμφωνικό gothic/black, με το black πότε να έχει δευτεραγωνιστικό ρόλο και πότε πρωταγωνιστικό. Όπως και να ‘χει, οι κυκλοφορίες τους ήταν δυνατές και ωραίες με το gothic και το black να αναμειγνύονται όμορφα.
Και ύστερα ήρθε το “Stairs to Nowhere”. Εκεί οι Πολωνοί άρχισαν να αφαιρούν από τη μουσική τους το black metal στοιχείο, το οποίο υπήρχε πλέον ως κάτι το ανεπαίσθητο, κάτι που έλεγε ότι στο παρελθόν το χρησιμοποιούσαν. Και πάλι, όμως, η μουσική ήταν κάπως βαριά, αν και όχι πάντα, και τα φωνητικά είχαν μια ωραία gothic χροιά, εκτός από τα σημεία που ήταν καθαρά και πιο μελωδικά.
Και ερχόμαστε στο “What if…”. Το καταστροφικό έργο που ξεκίνησε με τον προηγούμενο δίσκο ολοκληρώθηκε στην τελευταία τους δουλειά και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο. Μιλάμε για οχτώ αργά και μελωδικά κομμάτια, των οποίων η μουσική είναι άνευρη και βαρετή. Στο προσκήνιο είναι τα φωνητικά, τα οποία είναι καθαρά και μελωδικά, αλλά με μια άσχημη εμπορική χροιά, και η μουσική υπάρχει απλά για να τα συνοδεύει.
Δεν υπάρχουν μελωδίες που να ξεχωρίζουν και να είναι ενδιαφέρουσες, δεν υπάρχει καθόλου ένταση στη μουσική (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, που και αυτές εξαφανίζονται σχεδόν αμέσως) και δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει να θες να συνεχίζεις να δίνεις την προσοχή σου στα τραγούδια. Αλλά και το συμφωνικό κομμάτι έχει πάει περίπατο και αντιπροσωπεύεται πλέον από κάποιες χωρίς νόημα μελωδίες πλήκτρων.
Το μόνο κομμάτι που σώζεται από αυτή την καταστροφή είναι το “Sny Na Jawie”, το οποίο κινείται σε πιο αυθεντικούς ρυθμούς μπαλάντας, με τα φωνητικά να είναι κάπως πιο αυθεντικά και όχι τόσο εμπορικά και να βγάζουν περισσότερη ένταση και πόνο. Είναι δηλαδή μια πιο αυθεντική και σωστή προσέγγιση προς ένα αργό τραγούδι που βγάζει ένταση και συναίσθημα και με τη μουσική του και με τα φωνητικά του.
Μπορώ να πω πως μέχρι ένα σημείο η θετική μου προδιάθεση για τη μουσική που έρχεται από την Πολωνία, δικαιολογήθηκε. Και αυτό γιατί οι προηγούμενοι δίσκοι των Asgaard ήταν πραγματικά ωραίοι. Δεν ξέρω τι έγινε και αποφάσισαν να πάρουν τέτοια δραματική στροφή στην καριέρα τους και να αλλάξουν εντελώς τον ήχο τους. Και είναι κρίμα για την ιστορία τους και για τον ήχο που είχαν δημιουργήσει έως τώρα.
Αλλά ακόμα και να ακούσω το δίσκο ως κάτι το ανεξάρτητο, ελεύθερο από οποιαδήποτε σύγκριση με τους παλιούς τους δίσκους, και πάλι δεν πρόκειται για μια ωραία κυκλοφορία. Η μουσική, δυστυχώς, δεν παρουσιάζει κανένα απολύτως ενδιαφέρον και χάνεις το ενδιαφέρον σου σχετικά γρήγορα. Δεν είναι ωραίο όταν πρέπει να βάλω χαμηλό βαθμό σε ένα album, αλλά οι Πολωνοί δεν μου άφησαν πολλά περιθώρια για κάτι καλύτερο.
3/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
