Οι Lo! από την Αυστραλία είναι βετεράνοι κι ας μην δισκογραφούν συχνά, με τον προηγούμενο δίσκο τους να έχει κυκλοφορήσει το 2017, ενώ γενικά φαίνεται ότι δισκογραφούν αραιά. Κι επειδή υποθέτω πολύ λίγοι θα γνωρίζουν την ύπαρξή τους, να αναφέρουμε πως το συγκρότημα κινείται στο blackened sludge/post-metal.
Κι αν ο προηγούμενος δίσκος ήταν πιο ατμοσφαιρικός και μελωδικός (σ.σ.: όσο βέβαια μπορεί να γίνει αυτό λαμβάνοντας υπόψιν τον αφιλόξενο χαρακτήρα του), ο νέος δίσκος είναι ακόμα πιο επιθετικός, πιο ασφυκτικός, δίνει περισσότερη έμφαση στο black και είναι ακόμα πιο τραχύς από τον προκάτοχό του, με την τραχιά παραγωγή εδώ να ντύνει άξια το δίσκο και να ταιριάζει απόλυτα, σε αντίθεση με τον προηγούμενο.
Και όλα αυτά σε συνδυασμό με την καυστική στιχουργική δουλειά, που μπορεί εκ πρώτης όψεως να φανεί αμφιλεγόμενη, αλλά προσπάθησαν να δημιουργήσουν μία βάση για την αέναη αναζήτηση της ελευθερίας και της αλήθειας. Παράλληλα, ο τίτλος είναι είναι εμπνευσμένος από τον ομώνυμο πίνακα του Hieronymus Bosch και δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σημείο εστίασης, σύμφωνα πάντα με το ίδιο το συγκρότημα.
Και μπορεί για κάποιες αγορές η προηγούμενη, δεύτερη δουλειά τους να τους έφερε μια σχετική αναγνώριση, η καινούργια όμως έχει τα φόντα για κάτι παραπάνω. Η ωριμότητα με την οποία προσεγγίζουν την τραχύτητα τους κάνει να την εκφράζουν με φυσικό τρόπο, ενώ παράλληλα και τα πιο αργά και μελωδικά σημεία εκφράζονται με τρόπο ασφυκτικό, σε σημείο να μην αφήνουν τον ακροατή να πάρει ανάσα.
Προφανέστατα, όμως, το μόνο πρόβλημα είναι πως ο δίσκος απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό που μπορεί να αντέξει όλη την περιρρέουσα αποπνικτική ατμόσφαιρα, είμαι σίγουρος όμως πως το συγκεκριμένο κοινό θα τον λατρέψει, όπως έκανα κι εγώ. Αν η κριτική μου ήταν υποκειμενική, ο βαθμός θα ήταν μεγαλύτερος. Λαμβάνοντας όμως υπόψιν το στριφνό και αφιλόξενο χαρακτήρα του δίσκου καταλαβαίνω ότι δε γίνεται και δε μπορώ να το κάνω.
7.5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
