Νέος δίσκος από τους The Clixets και θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί τους. Δεν τους ήξερα μέχρι σήμερα και σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να είναι ελληνική μπάντα. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό δηλαδή. Νόμιζα ήταν από Αγγλία κυρίως ή κάπου εκεί γύρω. Λίγο το όνομά τους, λίγο το ύφος που έχουν γενικά, σκεφτόμουν μόνο Ηνωμένο Βασίλειο και τίποτα άλλο. Ωστόσο όμως κατάγονται από την Αθήνα.
Ξεκίνησαν το ταξίδι τους στον χώρο του alternative rock το 2004, έτος μεγάλων συγκινήσεων για τη χώρα. Μα τι ένδοξες εποχές τότε. Τέλος πάντων. Ιδρυτές της μπάντας είναι δύο αδέρφια ο Πάρις και ο Ανδρέας. Το επίθετό τους μου είναι άγνωστο και δυστυχώς δεν το βρήκα πουθενά όσο και αν έψαξα. Δέκα χρόνια αργότερα, το 2014 δηλαδή, κυκλοφόρησε και το πρώτο τους full-length album. Αρκετός καιρός είναι η αλήθεια αλλά δεν πειράζει. Σημασία έχει που ξεκίνησαν και το δεύτερο τους album, το “Add Silence”, έστω και έξι χρόνια μετά είναι εδώ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λένε στο χωριό μου.
Πάμε στο θέμα μας τώρα. Ο δίσκος αποτελείται από δέκα κομμάτια που η διάρκειά τους ξεκινάει από το ένα λεπτό (ένα instrumental outro στο πιάνο, απλά υπέροχο) και καταλήγει στα πέντε. Εξαιρετική δουλειά παρόλο που δεν είναι εντελώς rock. Έχει αρκετά στοιχεία από jazz και blues αλλά προσωπικά, δε με ενοχλεί αυτό. Αφού τα έχουν καταφέρει να τα συνδυάσουν έτσι όμορφα, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα.
Στους στίχους έχω μια μικρή ένσταση αλλά δεν κρίνω. Τι εννοώ με αυτό; Είναι πονεμένη ψυχούλα όποιος τους έγραψε. Πονεμένη όμως εξαιτίας του έρωτα. Τέτοια τραγούδια που στην ουσία είναι ένα θρήνος, ένα κλάμα, όπως θέλετε πείτε το, ποτέ δε μου άρεσε να τα ακούω. Με πιάνει ένα ψυχοπλάκωμα χωρίς λόγο στην ουσία. Αν ήμουν σε αντίστοιχη κατάσταση, εννοείται θα το ένιωθα αλλιώς. Τώρα όμως που είμαι καλά, μαύρισα χωρίς λόγο. Για αυτό λέω ότι δεν θα το κρίνω και δεν θα επηρεάσει καθόλου τη βαθμολόγια.
Το fun fact της υπόθεσης, για εμένα πάντα (το τονίζω αυτό) είναι το “Christine”, το τέταρτο στη λίστα. Όταν ξεκίνησε να παίζει αυτό το κομμάτι, έπρεπε παράλληλα να κάνω μια μικρή δουλίτσα οπότε δεν του έδωσα την απαραίτητη προσοχή στην αρχή. Δεν ήξερα καν τον τίτλο του, επειδή παίζουν συνεχόμενα τα κομμάτια χωρίς να χρειαστεί να κάνω εγώ κάτι. Λάθος μου το ξέρω, για αυτό και θα το άκουγα πάλι ούτως ή άλλως.
“Christine” το κομμάτι, Χριστίνα και εγώ, αφηρημένη εκείνη τη στιγμή, με ανθρώπους γύρω μου που με φωνάζουν Christine, φαντάζομαι ξέρετε τι ακολούθησε. Εγώ μόνη μου στο σπίτι, να ψάχνω που είναι οι φίλοι μου και να νομίζω ότι παθαίνω παρακρούσεις. Μόλις συνειδητοποίησα ότι είναι από το κομμάτι και όχι απλά φωνές που νόμιζα ότι ακούω, γέλασα τόσο πολύ. Μα τόσο πολύ. Ναι, εσείς που το διαβάζετε, δε γελάσατε αλλά εκείνη την ώρα ήταν ό,τι καλύτερο.
Για να ολοκληρώνουμε λοιπόν, επειδή τράβηξε πολύ αυτό το κείμενο, όλα μα όλα είναι άψογα. Παραγωγή ολόσωστη, μελωδίες με ενδιαφέρουσες εναλλαγές ανάμεσα σε σκληρό και soft ήχο, φωνητικά πανέμορφα χωρίς φάλτσα και παραφωνίες. Μου έλειψε όμως λίγη ζωντάνια. Δεν είπα να πονάς και να το χαίρεσαι αλλά λίγη ζωντάνια η μουσική μπορούσε να την έχει. Αξίζει όμως τον χρόνο σας, ειδικά αν έχετε αδυναμία στο πιάνο.
7/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
