Μετά τον υπερεπιτυχημένο πρώτο προσωπικό δίσκο του Toby Hitchcock, περίμενα τη νέα κυκλοφορία της βασικής του μπάντας διακαώς. Το τέταρτο κατά σειρά χτύπημα των Pride Of Lions, εν μέρει δικαίωσε αυτή μου την αναμονή. Και λέω “εν μέρει”, γιατί ακούγοντας το “Immortal”, δεν παρατήρησα την ίδια όρεξη που είχε ο Jim Peterik συγκριτικά με προηγούμενες δουλειές. Εδώ τα τραγούδια έχουν μαλακώσει υπερβολικά και έχουν χάσει εκείνο το όμορφο “Journey” πνεύμα που διέθεταν. Με λαμπερή -αλλά και μόνη- εξαίρεση τα πιο δυναμικά “Immortal”, “Delusional”, “Vital Signs” και “If It Doesn’t Kill Me”, σχεδόν σε όλο το album η μεγαλύτερη μερίδα έχει δοθεί σε πιο mid-tempo, μπαλαντοειδούς τύπου συνθέσεις. Πράγμα αδικαιολόγητο για ένα συγκρότημα που έχει στις τάξεις του μία φωνάρα όπως αυτή του φίλτατου Toby. Έχει κάτι από την 80’s φινέτσα, δε λέω. Τόσο σε ύφος, όσο και σε παραγωγή. Δυστυχώς όμως, το όλο αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με συλλογή από fillers, παρά με καινούργιο δίσκο. Και αυτό το γεγονός αδικεί και το παρελθόν του Peterik, αλλά και τις υπέροχες ερμηνείες του Hitchcock. Κρίμα, αν σκεφτείς το τι μπορούν να καταφέρουν όταν έχουν κέφι. Τελείωσα, λοιπόν, αυτή την ακρόαση με αρκετή απογοήτευση από το στρατόπεδο των φετινών Pride Of Lions, με την ελπίδα πως στο μέλλον η μπάντα θα περιορίσει κάπως τον παράγοντα “μπαλάντα”, και θα κυκλοφορήσει ένα δίσκο αντάξιο της ιστορίας που κουβαλάνε οι δύο συνιδρυτές της.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
