Ένα από τα πράγματα που με εκνευρίζει άσχημα στη μουσική βιομηχανία, είναι τα μαρκετίστικα τερτίπια που χρησιμοποιούν οι εταιρείες (υπό την έγκριση των μελών της μπάντας κατά 99%), όλες εκείνες οι «δηθενιές» που καμία σχέση δεν έχουν με το μουσικό περιεχόμενο ενός δίσκου αλλά κοιτάνε να κατασκευάσουν ένα hype το οποίο δεν έχει καμιά ουσία και αν το καλοσκεφτείς καταντάει γελοίο. Σ’ αυτήν την κατηγορία βάζω χωρίς δισταγμό και τους Dead In The Manger. Χώρες καταγωγής, ονόματα μελών, φωτογραφίες, όλα αποτελούν επτασφράγιστο μυστικό καθώς δεν υπάρχει καμία σχετική πληροφορία όσο και να έψαξα. Το τι ακριβώς προσπαθούν να πετύχουν με αυτόν τον τρόπο είναι φανερό: και μόνο που το σχολιάζω εδώ, δείχνει ότι πέτυχε κάπως το στόχο του. Εδώ όμως μιλάμε για μουσική και όχι για τα παιδιά της παλάμης, οπότε ας μπούμε στο ψητό. Έξι τραγούδια συνολικής διάρκειας 18 λεπτών, κατατάσσουν το δισκάκι στην κατηγορία των EP, με τα ονόματα των τίτλων να εξαντλούν την πρωτοτυπία τους στο “Part I”, “Part II” έως ”Part VI”. Η μουσική τους είναι κυρίως βασισμένη στο black metal, οι μελωδίες και οι ρυθμοί σε στέλνουν κατευθείαν εκεί. Ο ήχος όμως το διαφοροποιεί από τις μέχρι τώρα εκφάνσεις του συγκεκριμένου ιδιώματος. Πολύ αποστειρωμένος σε σχέση με το old school, πολύ γυμνός και αποδομημένος σε σχέση με την majestic έκφραση, πλησιάζει το αγγλικό sludge, εντύπωση που ενισχύεται αν λάβεις υπόψη και κάποια σημεία που επίσης παραπέμπουν σ’ αυτό το είδος. Πέρα από το ηχητικό σκέλος, συνθετικά δεν αποτελούν κάτι ιδιαίτερο, δεν είναι ανέμπνευστοι αλλά δεν έχουν δημιουργήσει κάτι συγκλονιστικό. Ξεχωρίζει αρκετά το “Part IV” που σε πιάνει κατευθείαν απ’ το λαιμό και σε σφίγγει, σε αφήνει να πάρεις μια μικρή ανάσα κάπου στη μέση για να αναπτερωθούν οι ελπίδες σου και ξανά σφίξιμο μέχρι το τέλος. Έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του, το χαντακώνουν όμως οι μέτριες στιγμές του που είναι αρκετές. Αν στα 18 λεπτά που διαρκεί σε πιάνει βαρεμάρα, φαντάσου τι θα γίνει στο άλμπουμ.
5.5/10
Νίκος Κεφαλίδης
