Οι απανταχού άντρες, σκλάβοι της μπύρας, του γρήγορου rock’n’roll με μια πρέζα από punk και φυσικά των busty γυναικών βρήκατε το συγκρότημα σας. Με πολύ δόση χιούμορ, ανάλαφρης αλλά και συνάμα βαριάς μουσικής, οι V8 Wankers (και μόνο από το όνομα καταλάβατε…) επιστρέφουν μετά από σχεδόν 2 χρόνια από το “Iron Crossroads”. Ο δίσκος προφανώς και είναι ένας φόρος τιμής στο αλκοολούχο αφέψημα, που κάθε ροκάς/μεταλλάς που σέβεται τον εαυτό του, αγαπάει. Γυρίζουν, λοιπόν, και μάλιστα δριμύτεροι, καθώς οι πρώην παραγωγός τους Uwe Lulis, είχε εμπλακεί σε ένα ατύχημα με την μηχανή και δεν ήταν μαζί τους στο προηγούμενο δίσκο τους. Τώρα πλήρως αναρρωμένος, επιστρέφει και βάζει το χεράκι του σε πολλά εκτός της παραγωγής, όπως στις lead κιθάρες αλλά και στην σύνθεση των τραγουδιών. Οι συνθέσεις έχουν γίνει λίγο καλύτερες, από την προηγούμενή τους προσπάθεια, με αρκετά ρεφρέν να σου κολλάνε στο μυαλό. Η μία ώρα του δίσκου με κούρασε πάλι όμως, όπως και στο “Iron Crossroads”, και αρκετές φορές, μου φάνηκε απλά ανιαρό και επαναλαμβανόμενο. Έχει και τις καλές στιγμές του (“Road Hog”, “Drowned In Tears”, “She’s Nitro”). Είναι η ιδανική μπάντα για να παίξει στο Oktoberfest, μαζί με τους συμπατριώτες τους Tankard και πολλές ζυθόφιλες, γερμανικές κυρίως, μπάντες. Ο δίσκος είναι το soundtrack της μπυροκοιλιάς και νομίζω τίποτα παραπάνω, μέχρι εκεί. Απανταχού φίλοι της μπύρας, κάντε ένα κλατς στο κουτάκι, βάλτε το δίσκο να παίζει και απολαύστε (υπεύθυνα).
6/10
Tένια Λάρδα
