Στο δέκατο τρίτο τους album,οι Ιταλοί εμφανίζονται ανανεωμένοι συνθετικά, με νέο line-up, με ηχηρή όμως απουσία της Φωνής, Fabio Lione. Υπό νορμάλ συνθήκες, η απουσία ενός τραγουδιστή, δε θα αποτελούσε πρόβλημα. Στην περίπτωση των Rhapsody όμως, των οποίων τα χαρακτηριστικά, οπερετικά φωνητικά του Lione, είναι σήμα-κατατεθέν του στυλ τους, δημιουργεί μεγάλες αμφιβολίες για το κατά πόσο αξίζει κάποιος να παρακολουθεί το συγκρότημα εν έτει 2019.
Απάντηση στο ερώτημα αυτό, δίνει ο δίσκος, ο οποίος είναι, προς τεράστια έκπληξη του γράφοντα, πολύ καλύτερος μουσικά από τις περισσότερες προηγούμενες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, που έπασχαν από υπερβολική φλυαρία και ανεμπνευσιά. Φαίνεται ότι η απουσία του Lione τους ωφέλησε στη διαδικασία των συνθέσεων, καθώς, όποτε αναλάμβανε να γράψει τραγούδι αυτός, δεν “το ‘χε” και τόσο, όπως φαίνεται από τις μετριότητες του παρελθόντος. Κάτι που γίνεται σχεδόν αμέσως αισθητό από το εναρκτήριο τραγούδι “Seven Heroic Deeds”, που ξεκινάει δυναμικά το album με τα χαρακτηριστικά arpeggios και τα συμφωνικά στοιχεία που έχει καθιερώσει η μπάντα να εμφανίζονται σε μεγάλες ποσότητες, πάντα όμως σωστά τοποθετημένα, έτσι ώστε να μην κουράζουν και να μένουν στο μυαλό του ακροατή. Η ταχύτητα κυριαρχεί στο album ενώ σε σημεία σπάει ιδανικά για να δώσει θέση σε πλήκτρα και folk περάσματα, όπως για παράδειγμα η αρχή στο “Warrior Heart”, που θυμίζει “Village Of Dwarves” και τους λόγους που αγαπήσαμε αυτή τη μπάντα.
Με λίγα λόγια, οι οπαδοί του σχήματος, θα βρουν εδώ όλα όσα αγάπησαν στους Rhapsody, πλην ενός πράγματος: της μίας και μοναδικής ΦΩΝΗΣ του Fabio Lione. Εάν ο δίσκος κυκλοφορούσε με Αυτόν πίσω από το μικρόφωνο και ΑΥΤΕΣ τις συνθέσεις, θα μιλάγαμε για μια κλασσική κυκλοφορία για το σύγχρονο power και μια από τις καλύτερες των Rhapsody. Δυστυχώς όμως, η απουσία Του, ρίχνει το βαθμό δύο μονάδες κάτω.
9/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
