Βλέπω δελτίο τύπου που περιγράφει τους Vanderlust ως power-prog-cosmic-thrash μπάντα. Φέρνω depon maximum και επιστρέφω. Οι Vanderlust μας έρχονται από την Ιταλία με διάθεση να μας μιλήσουν για διάστημα, αστρονομία, διαστημόπλοια και πράσινα άλογα. Μόνο και μόνο από το εξώφυλλο βλέπουμε ότι έχουν πάρει τη θεματολογία τους πολύ σοβαρά. Για να δούμε αν έχουν πάρει και τη μουσική τους.
Μετά από ένα intro μπαίνει το “High Hopes”. Ο τόνος της κιθάρας είναι υπέροχος, αλλά μάλλον θα μείνουμε εκεί. Ωραίο κομμάτι, αλλά αρκετά μακριά από τα ακούσματά μου. Στο “Orphan Planet” ξεδιπλώνεται η prog φύση των Vanderlust, αλλά η power prog, η οποία προσωπικά με κουράζει πολύ. Όντας στο δεύτερο κομμάτι είμαι ήδη προβληματισμένος για το πώς θα συνεχίσει το ντεμπούτο album της μπάντας. Δυστυχώς, όμως, το “Forgotten Breed” επιβεβαιώνει τους προβληματισμούς μου. Δεν ξέρω γιατί τα κομμάτια είναι έτσι και πως γίνεται να είναι power, αλλά να μην είναι. Να είναι progressive, αλλά να μην είναι. Μάλλον ο πολύς Παΐσιος κάνει κακό (που να δω κιόλας). Ειλικρινά δεν ξέρω τι ακούω, αλλά είναι σαν να μην υπάρχει καμία απολύτως δυναμική.
Τα κομμάτια μόλις τελειώσουν ξεχνάω για τα καλά το τι άκουσα και δεν μου μένει ούτε μια μελωδία. Τα ίδια συνεχίζουν και στο υπόλοιπο album, που μόνο ο Παΐσιος ξέρει πως κατάφερα να ακούσω ολόκληρο. Θα ήθελα πολύ να αναφέρω κάποια κομμάτια που ξεχώρισαν, αλλά στα αυτιά μου δεν άκουσα τίποτα καινούργιο, διαφορετικό ή έστω αξιοσημείωτο. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι δεν μου έμεινε ούτε ένα κομμάτι, ούτε καν ένα όνομα κομματιού.
Λογικά φταίω εγώ. Ακούω progressive και αρκετό κιόλας. Αλλά το μοντέρνο progressive και όχι της τάξης των Symphony X, τους οποίους παρότι σέβομαι τρομερά, αδυνατώ πραγματικά να ακούσω. Ίσως αν το “Vanderlust” είχε πέσει στα χέρια άλλου συντάκτη να είχε καλύτερη μοίρα. Αλλά δυστυχώς δεν βρήκα τίποτα το αξιόλογο.
4/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
