Θα είμαι ειλικρινής, όταν είδα τη φράση neoclassical doom/death metal στο Δελτίο Τύπου ένιωσα την ίδια ξενέρα που νιώθω όταν ακούω ένα ηλίθιο λογοπαίγνιο του Σεφερλή. Ξέρετε, ασορτί με facepalm (που λένε και στο χωριό μου). Ήμουν σίγουρος ότι όταν θα ξεκινούσα την ακρόαση, θα άκουγα ένα ηχητικό αντίστοιχο με το να τρώει κάποιος burger με παγωτό και ωμό γρασίδι. Κι όμως, το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο χάλια όσο πίστευα ότι θα είναι. Για την ακρίβεια δεν ήταν καθόλου χάλια. Απλά ο εντελώς άκυρος χαρακτηρισμός της μουσικής τους θάβει.
Έτσι κι αλλιώς ο όρος neoclassical χρησιμοποιείται με λάθος τρόπο στο metal, οπότε ήταν ήδη λάθος, αλλά έτσι κι αλλιώς το να δίνεις στο δίσκο σου το χαρακτήρα της metal opera με πολλούς καλεσμένους (doom opera για την ακρίβεια όπως την αποκαλούν οι ίδιοι, με το εύρος των φωνητικών να ποικίλλει και να δικαιολογεί τον όρο) και να χρησιμοποιείς παράλληλα κλασικά όργανα όπως τσέλο, φλάουτο και άρπα στόματος δε σε καθιστούν neoclassical γιατί είναι όργανα που συνοδεύουν την doom/death metal μουσική, όχι το ανάποδο. Ο όρος είναι λάθος πολύ απλά γιατί δεν υπάρχουν συνθετικά στοιχεία εμπνευσμένα από την κλασική μουσική ενσωματωμένα στις συνθέσεις, απλά και λιτά.
Πέρα από αυτό πάντως, πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα, το οποίο όμως μου αφήνει το αίσθημα του ανολοκλήρωτου. Ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων, των οπερετικών και των διάφορων οργάνων δηλαδή, έχουν γίνει κάπως σε συμβιβασμό με το metal στοιχείο, με αποτέλεσμα ενώ οι συνθέσεις να έχουν ένα ενδιαφέρον, παράλληλα να ακούγονται άνευρες και νωθρές. Δεν υπάρχει η ισορροπία μεταξύ των ειδών, κάτι απαραίτητο ειδικά όταν επιχειρείς κάτι τόσο φιλόδοξο και μεγαλόπνοο. Άλλα συγκροτήματα, όπως για παράδειγμα οι My Dying Bride, είχαν πετύχει πολλά περισσότερα με πολύ λιγότερα όργανα ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο. Και η σύγκριση δεν είναι τυχαία, μιας και πρόκειται για τη μεγαλύτερη επιρροή των Ρώσων (υπάρχουν και άλλες προφανώς, απλά οι MDB είναι η πιο βασική και ξεκάθαρη).
Ισορροπία, αυτή είναι η λέξη κλειδί. Η απουσία της ισορροπίας στο δίσκο είναι αυτή που τον εμποδίζει να αγγίξει την τελειότητα. Πραγματικά νιώθω ότι αυτός θα μπορούσε να είναι ένας καταπληκτικός δίσκος και ανά σημεία το νιώθω ξεκάθαρα, κάτι τέτοιες σημαντικές λεπτομέρειες όμως διαχωρίζουν τις δουλειές που μένουν στην αιωνιότητα από τις δουλειές που μένουν στο «τι κι αν…». Η χιλιοειπωμένη καραμέλα «μια πολύ καλή ιδέα που όμως δεν εκτελέστηκε σωστά» εδώ βρίσκει πλήρη εφαρμογή.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
