Είσαι ο τύπος που μόλις μπει στο πάρτι θα σπάσει ένα μπουκάλι μπύρας στο κεφάλι του; Είσαι μήπως ο τύπος που μόλις ξεκινά η συναυλία ξερνάς και λιποθυμάς και φυσικά την χάνεις ολόκληρη; Ε λοιπόν, αυτό το album είναι για σένα. Και εξηγούμαι.
Οι Monarch σαν συγκρότημα και ιδέα υπάρχουν από το 2007. Παρ’ όλα αυτά τους πήρε αρκετό καιρό να φτάσουν στην σημερινή τους εκδοχή. Η πρώτη τους δουλειά κυκλοφόρησε πίσω στο 2017 με τον τίτλο “Future Shock”. Φέτος επιστρέφουν με το δεύτερό τους album το οποίο θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω σαν ένα τέλειο συνδυασμό καφρίλας και μελωδίας.
Αν οι Slayer κατέβαζαν τους τόνους πιο συχνά και έπαιζαν metal που λοξοκοίτα τους Judas Priest και Iron Maiden, τότε μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν κοντά στον ήχο τον Monarch. Κατά βάση λοιπόν οι Monarch παίζουν αμερικάνικο thrash μπολιασμένο με πολύ μελωδία, αρμονίες και…καταιγισμό κιθάρας.
Όργιο από κιθαριστικά σημεία. Riffs και solos ξεχύνονται από τα ηχεία μου. Πραγματικά μιλάμε για δίσκος αγάπης προς την εξάχορδη θεά. Το γκάζι προφανώς και είναι δεδομένο αλλά πανέμορφες είναι και οι στιγμές που οι ταχύτητες πέφτουν. Το πρώτο δείγμα γραφής ήταν το “Shred Or Die!”, οπότε είχα από πριν μια καλή ιδέα για το τι θα ακούσω όμως και πάλι βρήκα τον εαυτό μου να κουνά ρυθμικά τα πόδια του σε υπερηχητικούς ρυθμούς. Εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει από τον Matt Smith και Casey Trask.
Κομματάρες όπως τα “Shred Or Die!”, “Blast The Seed”, “Future Shock” αναφέρονται εδώ τυπικά γιατί πραγματικά και τα υπόλοιπα δεν χάνουν τίποτα. Απόλαυσα το ορχηστρικό “Multiverse” που χωρίς να χάνει σε δύναμη δίνει έναν σκοτεινό τόνο στο πολεμικό αυτό album. Μπορεί να πήρε τέσσερα χρόνια στους Monarch να επανέρθουν στα πράγματα αλλά πιστεύω ότι η αναμονή άξιζε τον κόπο. Βρήκα λύση για το αυχενικό μου.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
