Βλέπω το εντυπωσιακό εξώφυλλο, ακούω το εναρκτήριο Sabbath-ικό riff του “Brimstone” που θα μπορούσε να έχει βγει κατευθείαν από το λατρεμένο “El Hombre Montaña” των Los Natas και λέω ωραία, εδώ είμαστε. Φανταστείτε τον επιπλέον ενθουσιασμό μου όταν διαπίστωσα ότι πρόκειται για εγχώρια μπάντα. Οι Neptune Is Dead μετρούν τρία χρόνια ύπαρξης και το “Chronos” αποτελεί το πρώτο πλήρες δισκογραφικό τους εγχείρημα. Αν είναι να μας έρχονται τέτοιες δισκάρες από τη συμπρωτεύουσα κάθε τρεις και λίγο, χαλάλι η αέναη κόντρα μεταξύ βορείων και νοτίων για θέματα ποδοσφαιρικής και γαστρονομικής φύσεως.
Κάθε νότα του δίσκου κάνει ξεκάθαρο ότι κουϊντέτο μας έχει αποφοιτήσει από τη μεγάλη των Monster Magnet και Black Sabbath σχολή με βαθμό άριστα και επαίνους. Οι αδελφοί Ουζουνούδη που είναι υπεύθυνοι για το κιθαριστικό μέρος του δίσκου πραγματικά γονατίζουν τα τάστα, ενώ η παραγωγή του Γιώργου Στουρνάρα αναδεικνύει το κιθαριστικό δίδυμο-αβαντάζ του “Chronos” με γλαφυρό τρόπο. Ο Φρανκ Λαμπαδαρόπουλος από την άλλη, διαθέτει εκείνο το γρέζι και το ανεπιτήδευτο στυλ ερμηνείας που έχουμε αγαπήσει σε φωνές όπως ο Neil Fallon κι ο Zakk Wylde (“Answers”).
Μιλώντας για τον τελευταίο, αν αγαπάτε τα κλασσικά Black Label Society κομμάτια με τα επικά συναυλιακά refrain, σας βρήκα κομμάτι να κάνει κατάληψη σε όλες τις συσκευές αναπαραγωγής ήχου που διαθέτετε και να μην αποχωρήσει από εκεί για όσο συνεχίζεται η προαναφερθείσα κόντρα μεταξύ βορείων και νοτίων: δηλαδή για πάντα. Το “Liquid Messiah” είναι άκρως εθιστικό και διεκδικεί άνετα μια περίοπτη θέση σε κάθε δισκοθήκη ενός stoner/heavy metal οπαδού που σέβεται τον εαυτό του.
Παρότι τα δέκα κομμάτια του δίσκου είναι πραγματικά ένα κι ένα και συναγωνίζονται επάξια για το ποιο θα ακούσεις περισσότερες φορές, ξεχώρισα ένα σαν προσωπικό αγαπημένο. Λόγω προτιμήσεων και μόνο είναι το “The Sky” που κλείνει τον δίσκο. Δε θα μπορούσαν να είχαν βρει θεαματικότερο τρόπο να ρίξουν αυλαία, από αυτό το σχεδόν δεκάλεπτο ψυχεδελικό έπος. Η αξία του δεν βασίζεται μόνο στο γεγονός ότι ταξιδεύει τον ακροατή στο σύμπαν των Pink Floyd. Από την πρώτη ακρόαση γίνεται αντιληπτό ότι διαθέτει τη στόφα του διαχρονικού.
Το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να βρω σ’ αυτόν τον δίσκο είναι η χρονική συγκυρία που συνέπεσε της κυκλοφορίας του. Η οποία δε θα μας επιτρέψει να απολαύσουμε το υλικό άμεσα ζωντανά. Είναι κρίμα, καθώς στιγμές σαν το “The Fortress Of Montauk” είναι φτιαγμένες για να στοιχειώσουν το σανίδι. Άψογοι.
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
