Αυτό το μήνα απ’ ότι φαίνεται η Ιταλία είναι μάχιμη. Ο λόγος για τους νεοεμφανιζόμενους Future is Tomorrow που τράβηξαν την προσοχή μου πριν καν ακούσω τον δίσκο. Έχοντας και μια συμπάθια στα concept albums ψιλιάστηκα από το διακριτικό ‘part one’ ότι ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Αν ρίξει λοιπόν κανείς μια ματιά στο myspace της μπάντας θα διαβάσει ότι πρόκειται για την ιστορία κάποιου νεκρού άντρα και πως ‘βλέπει’ την ημέρα της κηδείας του, με ταυτόχρονη κοινωνική ανάλυση το γιατί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τέτοιου είδους τελετές για να ξορκίσουν την οδύνη τους. Εμφανώς επηρεασμένοι από Symphony X και Evergrey, χρησιμοποιούν αρκετά έξυπνα δεμένες ιδέες που άλλες φορές σ’ αφήνουν έκπληκτο αλλά υπάρχουν και οι φορές που σου δίνουν την εντύπωση πως κάτι τους λείπει. Ας μην ξεχνάμε όμως πως είναι το ντεμπούτο τους και δεν ανήκουν καν σε κάποια εταιρία. Το απολύτως θετικό της υπόθεσης είναι ότι ο δίσκος δεν σε κουράζει με φαμφάρες και φλυαρίες, πράγμα καθόλου σπάνιο στην Heavy-Progressive σκηνή ακολουθεί τη ροή του concept δίσκου κι όχι την επαναληψιμότητα του δήθεν κι επιπλέον ο τραγουδιστής έχει την εκφραστικότητα που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, με αποκορύφωμα τα σπάνια brutal μέσα στον δίσκο που προσδίδουν ένα ‘κάτι’. Ένα ακόμη ατού αυτού του δίσκου είναι τα ατμοσφαιρικά του σημεία, κατευθείαν βγαλμένα από καθολικό ναό και η κιθαριστική δουλειά που είναι απολύτως αξιοσέβαστη. Δώστε βάση στο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο και θα με θυμηθείτε…
7,5/10
Αγγελική Καπίρη
