Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που δεν το βάζουν κάτω. Και μπράβο τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι Simulacrum. Ιδρύθηκαν το 2000 και όμως έπρεπε να πάει 2012 για να βγει η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο “The Master And The Simulacrum”. Κάποια demos που είχαν βγάλει νωρίτερα, κατέληξαν όλα σε αυτό. 2015 και δεύτερο album με τίτλο “Sky Divided”. Και πάνω που λες ότι πήραν φόρα, πέρασε μια εξαετία για το τρίτο.
“Genesis” λοιπόν με το α-πα-ρά-δε-κτο εξώφυλλο. Frontiers, σταμάτα πια αυτό το αστείο. Τέρμα ερασιτεχνική δουλειά, η οποία προφανώς με βάζει προκατειλημμένο απέναντι σε αυτό που θα ακούσω. Αν είναι δυνατόν στην εποχή μας να επιλέγονται τέτοιες άθλιες προχειρότητες να ντύσουν μια μουσική δουλειά. Δεν αρχίσαμε καλά. Πάμε παρακάτω.
Οι Simulacrum αποτελούνται από εφτά μέλη. Δύο κιθαρίστες, δύο τραγουδιστές, ένας μπασίστας, ένας πληκτράς και ένας drummer. Το “Genesis” κινείται σε μοντέρνα prog metal μονοπάτια και η διάρκειά του καταντάει κουραστική, αφού ξεπερνάει για λίγο τη μια ώρα. Χωρίζεται κατά κάποιο τρόπο σε δύο μέρη, αφού τα τέσσερα τελευταία κομμάτια έχουν τον τίτλο “Genesis”, χωρισμένο σε τέσσερα μέρη.
Μια συνέχεια από το ντεμπούτο τους, αφού το τελευταίο κομμάτι εκεί είχε τον τίτλο “Genesis Part 1: The Celestial Architect”. Εδώ το επαναηχογραφούν (υποθέτω), βάζοντας και άλλα τρία καινούρια για χάρη του στιχουργικού concept (πάλι υποθέτω). Μουσικά λοιπόν έχουμε τα αναμενόμενα. Κοφτά μοντέρνα riffs, περίεργοι ρυθμοί με drums χωρίς την παραμικρή φαντασία, πλήκτρα ολούθε σαν υπόβαθρο, εναλλαγές ρυθμών και ύφους, καθώς και διάφορα solos (κιθάρας κυρίως αλλά και μπάσου/πλήκτρων) όπως είθισται.
Όσο για τους δύο τραγουδιστές, απορώ πραγματικά για ποιο λόγο υπάρχουν από τη στιγμή που και οι δύο έχουν τις ίδιες ερμηνείες. Ακραία φωνητικά δεν ακούγονται και πραγματικά μοιάζουν οι φωνές τους τόσο πολύ που δεν ξέρω κατά πόσο θα το καταλάβαινα ότι είναι δύο άτομα αν δεν το ήξερα από πριν. Πέραν αυτών, ακούγονται και διάφορες επιρροές από power και thrash, σε σημεία θυμίζουν και παραδοσιακές φόρμες σαν αυτές των Dream Theater για παράδειγμα αλλά πιο πολύ μου έφεραν στο μυαλό Mutiny Within και Teramaze.
Εν κατακλείδι, μιλάμε για σύγχρονο/μοντέρνο prog metal που δεν μου έκανε καμιά εντύπωση. Μεγάλη διάρκεια, πολλές ορέξεις να δείξουν ότι είναι καλοί παίχτες και διάφορα ετερόκλητα στοιχεία στη μουσική τους για χάρη ποικιλίας. Κακογραμμένο δεν το λέω, ίσως όμως υπερβάλλουν σε αρκετά σημεία. Θα μπορούσαν να είχαν κάνει πολύ καλύτερη δουλειά, αφού σίγουρα διαθέτουν το ταλέντο που χρειάζεται για κάτι τέτοιο.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
