Corrosion Of Conformity – Corrosion Of Conformity (Candlelight)

[Option A]

Reunion για τους Corrosion Of Conformity, με την αυθεντική τρίο σύνθεση του “Animosity” του 1985, δηλαδή Mike Dean (μπάσο, φωνητικά), Reed Mullin (Drums) και Woody Weatherman (κιθάρα, φωνητικά). Αυτό ήχησε σαν μουσική στα αυτιά των οπαδών των CoC, αν και αν υπήρχε και ο κύριος Keenan δεν θα πείραζε κανέναν, και κάπως έτσι αποφάσισαν το 2010 να μαζευτούν και να τζαμάρουν στην φάρμα του Weatherman(true story). Το ότι μια μπάντα αποφασίζει να βγάλει ομώνυμο δίσκο σημαίνει είτε ότι είναι το ντεμπούτο της (κάτι που για τους CoC συνέβη 28 χρόνια πριν!), ή ότι είναι το πιο καθοριστικό άλμπουμ, το οποίο ισχύει σε αυτή την περίπτωση. Stoner, sludge, punk, grunge και άλλα είδη που συνθέτουν την μουσική του συγκροτήματος, είναι όλα μαζεμένα και νοικοκυρεμένα εδώ, με πολλές στιγμές πόρωσης. Σίγουρα οι κιθάρες είναι απίστευτες και έτσι όπως τις έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια και η φωνή του κυρίου Dean συμπληρώνει σωστά όλα τα κομμάτια. Από την άλλη τα κομμάτια αυτά καθ’ αυτά είναι άψογα, και συνθετικά και στην εκτέλεσή τους και να περνάνε από διάφορες εντάσεις, αλλά κυρίως να χώνουν αλύπητα. Σίγουρα περιμένουμε την επιστροφή του Keenan, ο οποίος δεν έχει φύγει ουσιαστικά από την μπάντα και όπως δηλώνουν και οι ίδιοι θα ηχογραφήσουν σίγουρα σαν κουαρτέτο στο μέλλον. Άντε να δούμε! Μέχρι τότε τα ηχεία θα παίζουν Corrosion Of Conformity ασταμάτητα.

8/10

Tένια Λάρδα

tenia@greekrebels.gr

[Option B]

Πρώτα απ΄ όλα σέβομαι την ιστορία και αναγνωρίζω το κύρος αυτής της μπάντας, η οποία τυχαίνει να συνάδει με τις προτιμήσεις μου. Έχω επίσης να πω ότι τα κομμάτια τους έχουν έναν αέρα από το παρελθόν και μια αξιοπρόσεχτη rock ιδιαιτερότητα. Αλλά σε γενικές γραμμές, αν και πιο συγκεκριμένα τα φωνητικά μου θυμίζουν rock attitude προηγούμενων δεκαετιών, ούτε αυτά προτιμώ ούτε τον ήχο τους. Αν και μουσικά έχουν μια δυναμική, στο συγκεκριμένο album με ενοχλεί ο συνδυασμός των φωνητικών και η μουσική τους χρειάζεται κάτι παραπάνω. Κάτι ίσως στον ήχο , λίγο καλύτερα κομμάτια.. Δυστυχώς μου φαίνεται λειψός σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους, και με ενοχλεί αρκετά το πώς έχουν τοποθετηθεί οι μελωδίες της φωνής. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε ανακατατάξεις, αν αποφάσισαν να κάνουν κάτι πιο κλασικό, αλλά θεωρώ πως κομμάτια σαν το Albatross δεν πρόκειται να βγουν από αυτό το ομώνυμο άλμπουμ τους. Διακρίνω ότι  λόγω της πολύχρονης συνεργασίας τους, έχουν αποκτήσει μια μουσική χημεία και έναν κοινό προσανατολισμό. Αλλά μουσικά,  ηχητικά και μόνο, η τόσο «παραδοσιακή» φωνή, που θα έσπερνε σε classic blues κομμάτια, (αυτό το όραμα είχα για τη φωνή του) θα ταίριαζε σε κάτι άλλο. Γιατί έτσι η μουσική τους «ιδιοσυγκρασία» χάνεται μέσα σε κάτι που δε θυμίζει τίποτα από σήμερα. Να σημειώσω ότι αν ο δίσκος έβγαινε το ‘82, τότε που οι COC ξεκινούσαν, θα μιλούσαμε  για ένα αριστούργημα. Αλλά για τη σύγχρονη μουσική σκηνή, είναι λίγος για μια μπάντα με τόσα εφόδια, που όλοι περιμένουν, αν όχι να προοδεύσει, να μείνει στα κεκτημένα.

5/10

Ήλια Τσάρα

ilia@greekrebels.gr