Ροζ μονόκεροι που κάνουν τσουλήθρα σε ουράνια τόξα στην Χώρα Του Ποτέ. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη αφότου πέρασαν λίγα λεπτά ακρόασης αυτού του δίσκου. Μην με ρωτήσετε γιατί.
Οι The Tangent όμως, και καλύτερα ο Andy Tillison ο οποίος είναι ο ιθύνων νους πίσω από την μπάντα, δεν είναι από την Χώρα Του Ποτέ, αλλά από την Αγγλία, δημιουργήθηκαν το 2002 και το “Auto Reconnaissance” είναι ο ενδέκατος ολοκληρωμένος δίσκος τους. Ταγμένος στο progressive rock, o Tillison θέλει να αποδείξει ότι αυτός ο ήχος έχει ακόμη πέραση στη νέα εποχή, επιστρατεύοντας παράλληλα jazz, pop και RnB επιρροές.
Ο δίσκος μας ξεκινά με έναν χείμαρρο από χαρούμενα πλήκτρα και νομίζω πως έχω ξαναπεί την αγάπη μου για μια τέτοια εισαγωγή. Έπειτα, έρχονται κάποια φωνητικά τα οποία πρέπει να ήταν πνιγμένα στο auto-tune, γιατί άνθρωπος δεν βγάζει τέτοια φωνή, και ολοκληρώθηκε το πράγμα. Ευτυχώς μετά από λίγο ακούστηκε και η κανονική φωνή του Tillison και έστρωσε λίγο. Κάποιες άλλες φορές δεν τραγουδάει καν, αλλά αφηγείται ιστορίες.
Βασικά, τα κομμάτια είναι όντως ιστορίες. Ίσως αυτό δικαιολογεί και την διάρκειά πολλών από αυτών, με το “Lie Back & Think Of England” να σπάει τα κοντέρ και να φτάνει τα είκοσι οχτώ λεπτά. Οι στίχοι είναι χιουμοριστικοί, αν και εμένα δεν με εντυπωσίασαν. Υπήρξαν κάποιες πιο έντονες στιγμές όπου ο ήχος έπαιρνε τα πάνω του και εκεί ήταν που ανανεωνόταν το ενδιαφέρον μου για τον δίσκο, ο οποίος με έχανε όταν στρεφόταν προς μια πιο γλυκανάλατη πλευρά.
Η αντικειμενική αλήθεια, πάντως, είναι ότι το “Auto Reconnaissance” είναι ένας πολυεπίπεδος δίσκος, ο οποίος δεν είναι εύπεπτος παρά την χαλαρότητα του χαρακτήρα του. Μπορεί το είδος στο οποίο ανήκει να μην είναι απολύτως του γούστου μου και η διάρκειά του – περίπου εβδομήντα λεπτά – να με απέτρεπε από το να τον ξανακούσω, ωστόσο είναι τόσο έξυπνος και καλογραμμένος που είναι κρίμα να τον χαντακώσω τελείως.
6/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
