Καινούριο album για τους γείτονες Ιταλούς οι οποίοι μετράνε αρκετά χρόνια στη σκηνή, συγκεκριμένα από το 1995, αν και μέχρι το 2003 λέγονταν σκέτο Anguish. Αυτό είναι το έβδομο album τους, όπως μαρτυράει και ο τίτλος, σε ένα κατάλογο που έχει και αρκετά EPs αλλά και συλλογές με επανηχογραφήσεις ακυκλοφόρητων κυρίως κομματιών.
Το “Chapter 7” λοιπόν είναι ένα ιδανικό άκουσμα για να συνοδέψετε τη χωριάτικη σαλάτα σας, αφού η τυρίλα που αναδύεται από αυτό είναι περίσσια. Τυπικότατο power/speed metal το οποίο δεν προσφέρεται για συγκινήσεις. Στην αρχή μου προκάλεσε νευρικό γέλιο. Μετά σκέτο γέλιο. Μετά εκνευρισμό και πονοκέφαλο περιμένοντας να τελειώσει. Το μόνο που διασώζεται είναι ελάχιστα ενδιαφέροντα riffs εδώ κι εκεί. Τα solos είναι αστεία ενώ η τεράστια αδυναμία εδώ είναι η φωνή (χα, χα) του τραγουδιστή τους. Δεν ξέρω κατά πόσο θεωρείται cult να είσαι άφωνος και να μην έχεις προφορά, αλλά αν θες να πάρουν στα σοβαρά τη μουσική σου πρέπει να δείχνεις και το ανάλογο πρόσωπο. Με αυτόν τον άμπαλο πίσω από το μικρόφωνο, δύσκολο το κόβω. Δεν ακούγεσαι ούτε badass ούτε evil με αυτή τη βραχνάδα σινιόρε, αλλά σα να σε ταλαιπωρεί χρόνια λαρυγγίτιδα. Αν υπήρχε κάποιος ικανότερος, τότε ίσως η ακρόαση να γινόταν πιο ευχάριστη. Έχω περάσει πιο όμορφες στιγμές ψεκάζοντας τα αμπέλια μου στο χωριό.
Το “Chapter 7” λοιπόν πέρασε και δεν ακούμπησε. Σα να μην έφτανε αυτό, επέλεξαν να κάνουν και μια διασκευή στο “Thunder On The Tundra” την οποία αν άκουγε ο Jon Mikl Thor μάλλον θα έπαιρνε το πρώτο αεροπλάνο και θα πετούσε στην Ιταλία για να τους πλακώσει στις σφαλιάρες. Α, να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι το γράφουν “Thunder In The Thundra”. Δηλαδή ρε μάγκες, κάντε και μια δουλειά σωστά.
2/10
Γιώργος Τερζάκης
