Ας ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο με το γεγονός ότι επιτέλους θα γράψω για αυτή τη μπαντάρα. Η χαρά φυσικά προκύπτει από το γεγονός ότι οι Ολλανδοί είναι από τις αγαπημένες μου death metal μπάντες και η δεύτερη αγαπημένη μου της ολλανδικής σκηνής μετά τους God Dethroned (Pestilence, Gorefest σας αγαπάω, αλλά μετά συγχωρήσεως…).
Ένας από τους λόγους που οι συγκαταλέγω τους Sinister ανάμεσα στους κορυφαίους έβγαλε ποτέ το είδος, είναι σε πρώτη φάση η ομαλή εξέλιξη της μπάντας ανά τα χρόνια, η οποία αύξησε σημαντικά την τεχνική στο παίξιμο, πρόσθεσε κάποιες μελωδίες και απέκτησε πιο μοντέρνο ήχο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι μαλάκωσαν ή ότι ξεστράτισαν από τον αρχικό μουσικό πυρήνα της μπάντας. Ο δεύτερος λόγος είναι η τρομερή δισκογραφική συνέπεια του συγκροτήματος, το οποίο όχι μόνο δισκογραφεί σταθερά ανά δυο-τρία χρόνια, αλλά βγάζει και δίσκους οι οποίοι είναι από πολύ καλοί μέχρι δισκάρες (το προηγούμενο τους full-length ονόματι “Syncretism” το είχα βάλει στη λίστα μου με τα αγαπημένα της χρονιάς, ούτε εγώ δε το πίστευα).
Και αυτό συνεχίζεται και τώρα, με το “Deformation Of The Holy Realm” να μην απογοητεύει και να πηγαίνει με τον τρόπο του τη μπάντα ένα βήμα παρακάτω. Στην ουσία, έχουμε μια μίξη των παλιών Sinister με τους «μοντέρνους» (μοντέρνοι δεν ήταν ποτέ και ούτε θα γίνουν, αλλά ας μη γελιόμαστε, ούτε αμιγώς old-school είναι πλέον) και αυτό βγάζει κερδισμένο το όλο αποτέλεσμα γιατί από τη μία έχουμε εντελώς old-school riffing και δομές και από την άλλη πιο τεχνικά riffs και κάποιες μελωδίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το “Apostles Of The Weak” το οποίο ξεδιπλώνει κλασσικά death metal riffs και τα δένει με ένα refrain στα λατινικά (θυμίζει και λίγο God Dethroned) και μια μελωδία.
Και κάπως έτσι περίπου κυλάει όλος ο δίσκος. Φυσικά δεν εννοώ ότι έχει μελωδικά refrains, εξάλλου και το τραγούδι που ανέφερα είναι ελάχιστα μελωδικό, αλλά είναι χτισμένο πάνω στη λογική του συνδυασμού old-school και πιο μοντέρνου παιξίματος. Αυτό για μια ακόμα φορά βγάζει τη μπάντα κερδισμένη και φυσικά τον ακροατή, καθώς ο δίσκος ενδείκνυται για αρκετές ακροάσεις. Σε πρώτη φάση η απαιτητική φύση του υλικού το κάνει να χρειάζεται ακροάσεις προκειμένου να ξεκλειδωθεί ολόκληρο και δεύτερον, το album έχει πάρα πολλά πράγματα που με έκαναν να ξεχωρίσω από την πρώτη ακρόαση και τα περιέγραψα πιο πάνω.
Εν κατακλείδι, οι Sinister για μια ακόμα φορά δεν απογοήτευσαν και έβγαλαν ένα δίσκο που πιστεύω πως θα μου κάνει παρέα για την περίεργη αυτή χρονιά που διανύουμε. Μακάρι να μας έρθουν ξανά σύντομα, καθώς η μια φορά που τους είδαμε πέρυσι προφανώς και δεν είναι αρκετή.
8/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
