Υπάρχουν δύο Sonata Arctica. Αυτοί που έβγαζαν Europower metal δυναμίτες μέχρι και το “Reckoning Night” και αυτοί δεν βγάζουν Europower metal δυναμίτες από το “Unia” και μετά. Το 2007 είναι η καταλυτική χρονιά για αυτό το γεγονός που σίγουρα μεγάλο ρόλο έπαιξε η αποχώρηση του κιθαρίστα Jani Liimatainen με αποτέλεσμα το σχήμα να γίνει πρακτικά ένα project για τον Tony Kakko και την πολύ όμορφη φωνή του. Το σχήμα λοιπόν έκτοτε παραπαίει κάπου ανάμεσα στο progressive, το ατμοσφαιρικό και οριακό pop metal.
Αν είστε οπαδοί τις πρώτης περιόδου, τότε λυπάμαι αλλά θα σας απογοητεύσω: και σε αυτό το άλμπουμ το ίδιο χάλι επικρατεί. Αυτός ο ακροβατισμός του Tony απλά δεν βγαίνει μιας και σχεδόν όλες οι συνθέσεις στα αυτιά μου ακούγονται ασύνδετες μεταξύ τους. και όταν λέω μεταξύ τους δεν εννοώ μόνο από κομμάτι σε κομμάτι αλλά και τα κομμάτια σαν αυτόνομες ενότητες ηχούν σαν ένα μεθυσμένο κολάζ.
Πέρα λοιπόν από το εναρκτήριο “Message From The Sun” που ρίχνει κάποιες power metal ηλιαχτίδες επικρατεί μαύρο χάλι. Το χασμουρητό πάει και έρχεται μιας και πρακτικά δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι με κορύφωση. Το ότι ο Kakko έχει τσακωθεί με τα κιθαριστικά solo το ξέρουμε, οπότε έχετε να φάτε πολύ μα πάρα πολύ πλήκτρο. Άξιο λόγου το “Storm The Armada” (σ.σ.: όχι, δεν είναι γρήγορο) αλλά και το “The Garden” που κλείνει όμορφα το άλμπουμ.
Πλήρη αφλογιστία και πάλι με τους Sonata Arctica πλέον να έχουν πιο πολλούς κακούς παρά καλούς δίσκους. Ήρθε η ώρα το μαγαζί να κλείσει. Άδικο να σέρνουν το πτώμα του άλλοτε φοβερού συγκροτήματος με αυτό τον τρόπο. Ας αλλάξουν όνομα στην τελική μιας και η μουσική τους δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που τους γνωρίσαμε.
3/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com