Αν υπάρχει κάποιο είδος στο metal που δεν πρόκειται να γνωρίσει ποτέ του την παρακμή, αυτό σίγουρα είναι το thrash. Και αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Μπάντες-περιπτωσάρα που σκάνε μύτη αραιά και που, όπως οι Predatory Violence, είναι εκείνες που διατηρούν ακόμα τη thrash σημαία ψηλά, και χωρίς να ακολουθούν το μοντέρνο κύμα όπως έχουν κάνει τελευταία μεγάλα ονόματα όπως π.χ. Anthrax και Metallica. Το Hate Nation, τρίτη δουλειά των Βαυαρών, θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει στα albums-διαμάντια του γερμανικού thrash αν είχε κυκλοφορήσει 15 χρόνια πριν. Κι αυτό γιατί διαθέτει κάτι από τον τσαμπουκά των Destruction, λίγη ταχύτητα από Kreator και riffs που μόνο σε δίσκο των Sodom θα συναντούσες. Ο frontman τους άλλωστε, ίσως θα μπορούσε να είναι ο λογικός διάδοχος του Mille Petrozza, αφού έχει την ίδια ακριβώς χροιά. Οι στίχοι τους στάζουν φαρμάκι όσον αφορά τη σημερινή πολιτική διακυβέρνηση του πλανήτη (η κραυγή “This is dedicated to all the politicians!” στην αρχή του Adjudication τα λέει όλα), ενώ αν ψάξουμε καλύτερα διακρίνουμε και συνθέσεις επηρεασμένες μέχρι και από το σαπιοκάραβο των Running Wild (Slave To My Blade, I Am What I Am, Victims Of War). Έκπληξη αποτελεί το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, Predatory F**k Machine το οποίο έχει ρίζες από 70’s βρετανικό punk μέχρι ακούσματα της πρώιμης Bay Area σκηνής, ξεφεύγοντας κάπως από το ωμό ύφος των υπόλοιπων τραγουδιών. Σε γενικές γραμμές, θα το παρομοίαζα με ένα ξέφρενο mosh-pit που λαμβάνει τέλος στον απόηχο της τελευταίας νότας. Αν αναλογιστούμε λοιπόν, πως το Hate Nation είναι μόλις ο τρίτος τους δίσκος, φανταστείτε τι έχει να γίνει με αυτούς σε καμία δεκαετία από τώρα. Οι thrashάδες οφείλουν να τους ερευνήσουν εξονυχιστικά. Όσο για μένα, ελπίζω κάποιος να φιλοτιμηθεί και να τους φέρει σύντομα κατά δω για κάνα live.
8/10
Χάρης Μπελαδάκης
