Ξεκινάω με κάτι βασικό. Λατρεύω τους Death SS. Λατρεύω αυτό τον occult, αντισυμβατικό τρόπο με τον οποίο έχουν χτίσει έναν underground μύθο γύρω απ’ το όνομά τους. Άλλωστε γι’ αυτούς που ξέρουν, “horror metal” και Steve Sylvester είναι δύο έννοιες συνυφασμένες. Και μπορεί οι πιο heavy/speed metal μέρες των “Black Mass” και “Heavy Demons” να βλέπονται σήμερα μόνο με τα κιάλια, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν προσέφεραν αξιόλογες μετέπειτα δουλειές. Ιδιαίτερα από το “Panic” και μετά, όπου και άλλαξαν πλεύση προς industrial ορίζοντες. Θα είμαι ειλικρινής. Οι τελευταίες δύο κυκλοφορίες μου άρεσαν και δεν αλλοίωσαν στα μάτια μου τη βαρύτητα των πρώτων κλασικών δίσκων, αφού στην ουσία η νοοτροπία παρέμεινε ίδια. «Εκφράζουμε τα ίδια συναισθήματα, απλά με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με την κάθε περίοδο. Ωστόσο παραμένουμε Death SS», όπως κάποτε μου είχε πει κι ο ίδιος ο Steve. Το ένατο, κατά σειρά, δημιούργημα του εκκεντρικού frontman πηγαίνει απλά ένα βήμα παραπέρα τον ήχο του προ πενταετίας “Resurrection“.
Εκ πρώτης άποψης, το πιο λογικό θα ήταν να θεωρήσουμε το “Rock ‘n‘ Roll Armageddon” κάτι σαν το αδερφάκι του προκατόχου του. Εδώ όμως πρόκειται για τον μεγαλύτερο και πιο ώριμο αδερφό. Μετά από περαιτέρω ακροάσεις είναι παραπάνω από προφανείς οι βελτιώσεις. Πρώτα απ’ όλα έχει γίνει αισθητή αύξηση στον τομέα των κιθαριστικών solos, κάτι που εμπόδιζε το “Resurrection” να βγάλει προς τα έξω τη συναισθηματικότητα που επεδίωκε.
Δεύτερο και σημαντικότερο, ξέρει να στήνει σωστά ατμόσφαιρα. Είτε αναφέρεται στo industrial των 90s με τα καταιγιστικά “Promised Land” και “The Fourth Reich“, είτε σε πιο goth/darkwave στιγμές όπως το “Witches‘ Dance” που στην ουσία είναι επανηχογράφηση από το “The Darkest Night” EP του 2013. Η εισαγωγή με το μάλλον αδύναμο “Black Soul” βέβαια ήταν αρκετά άστοχη, καθώς δε σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα και ίσως να ήταν παρεξηγήσιμη για κάποιον ανυπόμονο ακροατή. Από το ομότιτλο κομμάτι και έπειτα τα πράγματα καλυτερεύουν απότομα, καθιστώντας το “Rock ‘n‘ Roll Armageddon” αστραπιαία ως τον απόλυτο Death SS ύμνο για το 2018. Η συνέχεια είναι απλά ονειρική. “Hellish Knights” με τα keyboards του Freddy Delirio και ευκολομνημόνευτο refrain σε πρώτη γραμμή μάχης, “Slaughterhouse” ως η πιο επιθετική στιγμή του δίσκου με εστίαση σε heavy riffs και βαρύγδουπο drumming και ξανά πίσω στο συναίσθημα με το (κατά πάσα πιθανότητα) καλύτερο και πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι εδώ μέσα. Ο λόγος για το “Creature Of The Night“, το οποίο θεωρείται άχαστο highlight όχι μόνο για το καταπληκτικό rhythm section και ένα γενικότερο δέσιμο της μπάντας που είχα να δω χρόνια, αλλά κυρίως για το solo στη μέση. Είναι αυτό που είπαμε και πριν. Τα σολαρίσματα είναι αυτά που φτάνουν την ποιότητα του δίσκου στο Θεό. Τους κάνουν να ηχούν πιο σοβαροί, αναιρούν τη μέτρια εικόνα που είχα για τον Al Di Noble και δεν απομακρύνονται ούτε στο ελάχιστο από τη horror αισθητική που πραγματεύονται οι στίχοι. Και ναι, μπορεί το κουπλέ του “Madness Of Love” να θυμίζει σε μεγάλο βαθμό εκείνο του “Dionysus“, αλλά όπως είπαμε εδώ διαθέτουμε άλλο ένα συναισθηματικό solo που αρμόζει τέλεια στο ερωτικό και σπαρακτικό κλίμα που σου πλασάρει το κομμάτι. Το ρίσκο να προσθέσουν ΚΑΙ φυσαρμόνικα στο βασικό σκελετό του αισιόδοξου “Your Life Is Now” στέφεται με απόλυτη επιτυχία, ενώ το μεγάλο φινάλε έρχεται με υπό τη μορφή hard ‘n’ heavy ογκόλιθου, κατευθείαν βγαλμένο απ’ τα 80s. Μελωδικές κιθάρες και «φαντεζί» solo συνοδευόμενο από πλήκτρα κάνει το “Forever” σύνθεση άξια για κλείσιμο. Και κάπου εκεί, λίγο πριν το τέλος, κατάλαβα και το λόγο που το “Rock ‘n‘ Roll Armageddon” λειτουργεί καλύτερα από τις πρόσφατες δουλειές τους. Δεν έχει σκαμπανεβάσματα, έχει σταθερή πορεία και παίρνει τον εαυτό του περισσότερο στα σοβαρά απ’ ότι στο παρελθόν. Μην ξεχνάμε πως και το “Resurrection“, παρότι καλός δίσκος, είχε και μερικές κακές στιγμές. Εδώ δύσκολα θα βρεις τέτοιες.
Ως γνωστόν, τα συναισθήματα και ο αρχικός εντυπωσιασμός για ένα album αυξομειώνονται με την πάροδο του χρόνου. Ο αντίκτυπος που σου αφήνει όμως παραμένει ανέπαφος. Οι φετινοί Death SS με κέρδισαν σε εντυπωσιακό βαθμό χωρίς να με κάνουν να σκεφτώ πως θα ηχεί το “Rock ‘n‘ Roll Armageddon” στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Εάν λοιπόν έχεις αποδεχτεί μέσα σου την κατεύθυνση που ακολουθεί ο Steve Sylvester και η παρέα του τις τελευταίες δύο δεκαετίες σίγουρα θα το αγκαλιάσεις. Αν όχι, το δέχομαι. Έτσι κι αλλιώς αυτοί εδώ οι Ιταλοί ποτέ δεν ήταν για πολλούς.
8.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
