Κορεσμός. Φανταστείτε αυτή τη λέξη σαν μία τεράστια μαύρη τρύπα που ρουφάει ασταμάτητα κάθε νέο συγκρότημα, εγχώριο και μη, που προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα στη δισκογραφία και χαντακώνει τις παλιές καραβάνες του χώρου με πιο πρόσφατο και ατυχές παράδειγμα το τελευταίο Virgin Steele album. Όσον αφορά τώρα το power metal, ο κορεσμός αυτός συνοδεύεται συνήθως από επανάληψη (ή αντιγραφή αν θέλετε). Οι Δανοί Seven Thorns πήραν αυτά τα δύο στοιχεία και τους έδωσαν και κατάλαβαν. Μουσικό στυλ μηδέν. Μονάχα ό,τι τους έχουν δασκαλέψει χρόνια ακούσματα σε δίσκους των Rhapsody Of Fire, Hammerfall, Angra και Gamma Ray. O Erik Blomkvist προσπαθεί να μοιάσει στον Edu Falaschi, όμως το μόνο που καταφέρνει είναι να μας κουράζει με τη βαρετή και μονότονη φωνή του. Γρήγορες συνθέσεις, αργές συνθέσεις, σκοτεινές αλλά και πιο αισιόδοξες μελωδίες και γενικά όλα εκείνα τα πράγματα που έχουμε ξανακούσει ένα τρισεκατομμύριο φορές, είναι όλα μέσα στο Return To The Past. Οι κιθάρες των Gabriel Tuxen και Christian Strojer δεν έχουν ούτε για λίγο έστω τη δική τους προσωπικότητα, κάνοντάς με να νομίζω συνεχώς πως ακούω τον ήχο από κάποιο προσωπικό δίσκο του Luca Turilli. Άλλο “επιρροή” και άλλο “κλεψιά”. Αν είναι δυνατόν. Μπάντες σαν τους Seven Thorns θα βρεις άπειρες, ειδικά σε κάποιες τελειωμένες tribute συλλογές. Οι power μεταλλάδες θα το σιχαθούν με τη μία. Οι κάδοι των αχρήστων δε, θα το λατρέψουν.
2/10
Χάρης Μπελαδάκης
