Είναι αρκετά για να τραβήξουν την προσοχή και να κάνουν την διαφορά, ένα πιάνο (Tristan Mocquet), drums (Yohan Hennequin) και φωνητικά (Matthieu Miegeville); Για τους My Own Private Alaska φτάνουν και περισσεύουν. Γνωστοί και ως MOPA δημιουργήθηκαν στη Γαλλία το 2007. Κυκλοφόρησαν δύο δίσκους, το “Amen” (2010) και το “The Red Sessions” το (2011) αλλά το 2014 αποφάσισαν να κάνουν ένα αρκετά μεγάλο διάλειμμα το οποίο κράτησε μέχρι σήμερα, καθώς έχουν ξεκινήσει να ετοιμάζουν το καινούργιο τους album.
Οι τρεις κύριοι επέστρεψαν, όχι με καινούργιο δίσκο αλλά με την επανέκδοση του πρωτοποριακού ντεμπούτου άλμπουμ τους “Amen” που έγινε από την Awal. Αυτό το τόσο περίεργο album μετά από δέκα χρόνια επανέρχεται στην επικαιρότητα. Είναι δύσκολο να τους κατατάξεις κάπου, καθώς πάνω από τις συνθέσεις αιωρείται το φάντασμα του Chopin και τα crescendos των Will Haven, ενώ η μουσική τους επιδιώκει να είναι μαγευτική, σκοτεινή αλλά και συναρπαστική. Η συνεργασία τους με τον εξαιρετικό παραγωγό Ross Robinson (Slipknot, Korn, Machine Head, Cure, Sepultura) βοήθησε το συγκρότημα να κατακτήσει νέο έδαφος αποτυπώνοντας το αινιγματικό στυλ τους σε ένα διευρυμένο κοινό.
Μέσα στο δίσκο θα ακούσουμε έντεκα συνθέσεις γεμάτες από τις υπέροχες μελωδίες ενός πιάνου ενώ τα drums ακολουθούν απίστευτα jazz μονοπάτια και κρατούν το ενδιαφέρον ψηλά. Τα μελοδραματικά φωνητικά σε μορφή ομιλίας και οι κραυγές σε βαθμό νευρικού κλονισμού του Matthieu είναι το κύριο χαρακτηριστικό του συγκροτήματος και το μοναδικό αρνητικό που γίνεται αντιληπτό από το ξεκίνημα με το “Anchorage”.
Στο δίσκο ξεχωρίζουν τα μαγευτικά “Die For Me” και “Kill Me Twice” με την σκοτεινή, μελαγχολική μελωδία να κερδίζει της εντυπώσεις προσφέροντας μια απόλυτη απόλαυση ακρόασης. Με έκπληξη άκουσα το πέμπτο κομμάτι το οποίο μου φάνηκε γνώριμο, όντως ήταν, το “Where Did You Sleep Last Night” των Nirvana το οποίο αν και ήδη μελαγχολικό με την χρήση του πιάνου, εδώ γίνεται ακόμη πιο σκοτεινό και τα φωνητικά απλώς το κατακρεουργούν μέσα από ατελείωτες κραυγές.
Το “Amen” είναι ένα μικρό έργο τέχνης που θα εκπλήξει τους μεταλλάδες και τους λάτρεις της κλασικής μουσικής. Έχει κάτι το μοναδικό, μπορεί να σε τραβήξει μέσα του ακούγοντας το πιάνο αλλά και να σε απωθήσει ταυτόχρονα με τα απαίσια φωνητικά. Έξυπνο, κλασικό και κομψό με τον δικό του τρόπο. Δυστυχώς, αν και υπάρχουν υπέροχες στιγμές μελωδίας και μαγευτικής ατμόσφαιρας, από το πιάνο και τα drums έρχονται τα φωνητικά όπου σε πολλά σημεία μέσα στα κομμάτια μου θυμίζουν έντονα τον Marilyn Manson και τα ισοπεδώνουν όλα. Ένας δίσκος με πολλά θετικά και ακόμη περισσότερα αρνητικά.
4/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
