Μπορεί να έχει περάσει σχεδόν ενάμιση χρόνος από τότε που τους πρωτοανακάλυψα, αλλά οι νότες του “Death Dealer” ακόμα ηχούν στα αυτιά μου. Ο αντίκτυπος που είχε στην ψυχολογία μου ήταν μεγάλος. Μεγάλη όμως ήταν και η περιέργειά μου για το πως θα μπορούσε να είναι η συνέχεια. Οι ανησυχίες μου τελικά έλαβαν τέλος σε τρομερά μικρό χρονικό διάστημα. Ένα μόνο λέω. Δε θα μπορούσα να περιμένω από τους Stormzone κάτι λιγότερο από το καλό. Ακούγοντας σταδιακά και track by track το νέο τους album “Zero To Rage” και πάντα συνδυάζοντας το με τον περσινό τους ογκόλιθο, δηλώνω πως αυτή η μπάντα είναι το πιο λαμπρό άστρο του τωρινού heavy metal στερεώματος. Ελαφρώς πιο power και επικές, αλλά με την ίδια επιθετικότητα, οι συνθέσεις είναι και εδώ μία προς μία. Μοναδική βασική διαφορά η πρόσφατη αλλαγή του κιθαρίστα Chris Polin από το Steve Moore, ο οποίος έχει αναλάβει και την παραγωγή στο δίσκο. Αυτό ίσως να είναι και το μοναδικό στοιχείο που εμποδίζει το agressive ύφος των τραγουδιών να σταθεί επάξια δίπλα σε αυτά του “Death Dealer”. Οι καλές στιγμές στο “Zero To Rage” υπάρχουν. Απλά η ζυγαριά αυτή τη φορά έχει γύρει περισσότερο προς την πιο τεχνική πλευρά των Stormzone. Κομμάτια σαν τα “Where We Belong”, “Jester’s Laughter” και “This Is Our Victory”, δείχνουν πως φέτος έχουν αλλάξει τη νοοτροπία τους όσον αφορά την ταχύτητα, ενώ συναντάμε κάποια άλλα σαν το “Fear Hotel” που με τα κοφτά riffs και solos θα ‘λεγε κανείς πως το συγκρότημα έχει λιώσει το “Blood Of The Nations” των Accept. Προσοχή! Όχι αντιγραφή, αλλά επιρροή. Ξανά, ο John Harbinson αποτελεί τη σταθερή αξία πίσω από το μικρόφωνο, ενώ το ρυθμικό δίδυμο των Graham McNulty και Davy Bates αποτελεί, όπως και στο “Death Dealer”, τη ραχοκοκαλιά των Stormzone. Στα μισά του δίσκου και συγκεκριμένα στο “Uprising”, οι στροφές ανεβαίνουν και οι διαθέσεις αγριεύουν, χωρίς όμως να βγάζουν το “power metal” αυτοκόλλητο από τη δομή τους. Στο θέμα “μπαλάντα” τώρα. Εδώ τα πράγματα έρχονται σε αντιπαράθεση. Έχουμε το “Last Man Fighting” που ναι μεν είναι αρκετά heavy και ότι πιο κοντινό στον τομέα “χαλαρή σύνθεση”, αλλά δυστυχώς “Wasted Lives” δεν είναι. Τι είναι οπότε το “Zero To Rage”; Πάρτε μόλυβι και χαρτί και σημειώστε. Μετριασμένη παραγωγή, περισσότερη μελωδία, power metal συστατικά, άφαντα fillers, εξαφάνιση N.W.O.B.H.M. στοιχείου, απίστευτες φωνητικές χορδές, γενναιόδωρα solos. Οι φετινοί Stormzone μπορεί να μείωσαν κατά λίγο την απόδοσή τους, αλλά παραμένουν ακόμα ψηλά στην εκτίμησή μου.
7,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
