Thrash metal σκηνής συνέχεια και αυτή τη φορά μεταφερόμαστε στο Maryland των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου θα συναντήσουμε τους Crawling Manifest, μπάντα που ιδρύθηκε το 2014. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η εφτάχρονη πορεία των Αμερικανών κάθε άλλο παρά στρωτή ήταν, καθώς υπήρξαν πολλές αλλαγές στη σύνθεσή τους.
Στο πρώτο τους EP του 2016 η μπάντα αποτελούταν από πέντε άτομα, στον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο, το “Battlegrounds” του 2018, ήταν τρία, για να φτάσουμε στο 2021 και στο “Radical Absolution” με δύο μόλις άτομα: τον Trevor Layton στις κιθάρες και τον Andrew Gladu στα φωνητικά. Σύμφωνα με τους ίδιους, το καινούριο άλμπουμ μιλάει για τις μάχες που έδωσε ο απλός κόσμος το 2020 αλλά και για τους πολιτικούς, τις ειδήσεις, τα κανάλια και την αστυνομική βία.
Οι Crawling Manifest καταπιάνονται με τη μοντέρνα εκδοχή του thrash, με τη μουσική τους να είναι συνεχώς βαριά και επιθετική. Σε πολλά βέβαια σημεία ο ήχος παίρνει και μια πιο death και core κατεύθυνση, κάτι για το οποίο ευθύνονται και τα φωνητικά, τα οποία είναι βορβορώδη και επιθετικά και βγάζουν ένταση και θυμό. Βέβαια θα μου πείτε, με τέτοια θέματα που καταπιάνονται πώς να μην είναι γεμάτος θυμό και επιθετικότητα ο δίσκος, και θα έχετε φυσικά δίκιο. Και σε όλο αυτό συμβάλλουν φυσικά και οι βαριές κιθάρες και τα καταιγιστικά τύμπανα, με τα τελευταία να παίζονται δυναμικά σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου.
Όλα αυτά θα ήταν κανονικά τα ιδανικά στοιχεία που θα συνέθεταν έναν δυνατό μοντέρνο thrash metal δίσκο, που θα έστελνε στα κάγκελα τον κάθε ακροατή. Λέω κανονικά, γιατί στο συγκεκριμένο άλμπουμ αυτό ισχύει αν πάρεις τα τραγούδια μεμονωμένα και ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Αν το δεις όμως σαν σύνολο το πράγμα αλλάζει. Και αυτό γιατί τα τραγούδια ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο, τόσο στη μουσική όσο και στα φωνητικά, χωρίς πολλές αλλαγές και αυτό οδηγεί μοιραία σε μία έντονη αίσθηση επανάληψης.
Εκτός από το εναρκτήριο “Land Of The Free” και από την εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού, όπου συναντάμε αργές ταχύτητες με ωραία χαλαρή ατμόσφαιρα και μελωδικές κιθάρες, και από την καταιγιστική εισαγωγή του “Revolution”, που έχει μια φοβερή old-school νοοτροπία, τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν τον ίδιο ήχο, ενώ οι στίχοι τραγουδιούνται με τον ακριβώς ίδιο τρόπο, χωρίς καμία εναλλαγή. Σίγουρα η δύναμη που βγάζουν τα τραγούδια θα λειτουργήσει άψογα στις συναυλίες, που το κοινό στην αρένα θα θέλει να ξεδώσει και να χτυπηθεί αλλά το ίδιο μοτίβο και η επανάληψη δεν λειτουργεί τόσο καλά όταν ακούς το δίσκο στο σπίτι.
Το “Radical Absolution” δεν είναι γενικά ένα άσχημο άλμπουμ, επειδή είναι ξεσηκωτικό και σε κάνει να θες να κοπανηθείς, αλλά αυτή η συνεχής επανάληψη καταντάει μετά από λίγο μονότονη και μοιραία χάνεις το ενδιαφέρον σου. Σίγουρα αν υπήρχαν περισσότερες εναλλαγές στη μουσική τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα, αλλά οι Αμερικάνοι επέλεξαν να συνθέσουν έτσι τη μουσική τους και να μας την παρουσιάσουν κι έτσι πρέπει να την κρίνουμε. Ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο στο μέλλον.
6/10
Μίνως Ντοκόπουλος
figolfin@yahoo.com
