Έπειτα από δύο χρόνια αναμονής, το νέο, τρίτο κατά σειρά full-length album για τους Αμερικανούς Oceans Of Slumber είναι εδώ με τον τίτλο “The Banished Heart”. Παρ’ όλο που η μπάντα εντάσσεται στο χώρο του prog, το συγκεκριμένο album φέρει αρκετές προσμίξεις από στοιχεία black, sludge και rock.
Σε στιχουργικό επίπεδο, οι Τεξανοί ασχολούνται με θέματα αγάπης, όπως στα ‘Her In The Distance’ και ‘Howl Of The Rougarou’, απώλειας και ψυχολογικής πάλης. Για παράδειγμα, τα ‘The Decay Of Disregard’ και ‘Fleeting Brightness’ ασχολούνται με την αγωνία, την υπαιτιότητα και συνολικά τους βασικούς μηχανισμούς ανθρώπινης άμυνας για την απόσπαση της προσοχής ή την προβολή. Στο ‘At Dawn’ το κεντρικό θέμα είναι ο θάνατος, ενώ τα ‘Etiolation’ και ‘A Path To Broken Stars’ ασχολούνται με αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Σε μουσικό επίπεδο, όλος ο δίσκος κινείται σε πολύ χαμηλούς ρυθμούς, παρά το ότι υπάρχουν και κάποια μικρά ξεσπάσματα, όπως τα blastbeats στο ‘Howl Of The Rougarou’, οι πιο black/sludge κιθάρες στο ‘Fleeting Vigilance’ και η black-death χροιά στο ‘At Dawn’. Σε γενικές γραμμές, όμως, ο δίσκος δημιουργεί μία αρκετά σκοτεινή, υποτονική, μυστηριώδη ατμόσφαιρα, χάρη και στα φωνητικά της Cammie Gilbert. Ενίοτε αυτή η ομιχλώδης ατμόσφαιρα ‘σπάει’ από τις death φωνητικές παρεμβάσεις του μπασίστα Keegan Kelly, όπως στο ‘Fleeting Vigilance’ και στο ‘At Dawn’, στο οποίο αξίζει να σημειωθεί και το κιθαριστικό σόλο. Αν και κάθε τραγούδι έχει τη δική του χροιά και στυλ, με διασκορπισμένα αρκετά στοιχεία από διάφορα μουσικά ήδη, στο σύνολό του ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μεστές κιθαριστικές συνθέσεις, μελωδικά riffs, ευαισθησία, συναισθηματισμό, και όλα αυτά σε ένα αρκετά σκοτεινό μουσικό περιβάλλον. Πάντως, αυτό το συνονθύλευμα ήχων δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και ιδιαίτερα επιτυχημένο. Κάπου τα συναισθήματα που δημιουργεί ενδεχομένως να προκαλέσουν σύγχυση στον ακροατή, όπως επίσης και οι προσμίξεις διαφόρων μουσικών ιδιωμάτων, που δε δένουν και τόσο καλά μεταξύ τους. στα συν του δίσκου συγκαταλέγεται η πολύ καλή παραγωγή που έλαβε χώρα στο Southwing Audio από τον ίδιο τον Dobber (drums).
Συνολικά, ο δίσκος φέρει μία φρεσκάδα, μία πρωτοτυπία, χάρη στο εύρος των μουσικών ιδιωμάτων που τον χαρακτηρίζει, ενώ ακόμα και τα σύντομα ορχηστρικά μέρη συμβάλουν στο να διατηρηθεί η όλη ατμόσφαιρα. Ωστόσο, κάπου το δέσιμο όλων αυτών πάσχει, με αποτέλεσμα ένα κάπως κουραστικό και σίγουρα σκοτεινό άκουσμα. Για όσους fans της σκοτεινής doom σκηνής με γυναικεία φωνητικά το προτιμήσουν, μάλλον θα αποτελέσει ένα πολύ καλό album, κυρίως εξαιτίας της μαγευτικής φωνής της Gilbert, αλλά και της δεξιοτεχνίας των μουσικών που απαρτίζουν τη συγκεκριμένη μπάντα.
7/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
