Όταν κάποιος ακούει Κάννες, το μυαλό του πάει αυτόματα στο ετήσιο φεστιβάλ ταινιών που λαμβάνει χώρα στην πόλη της Γαλλίας. Κι όμως, οι Κάννες έχουν και metal σκηνή, αν και τα συγκροτήματα που αποτελούν μέρος της δεν είναι τόσα πολλά. Ένα από αυτά είναι οι Heart Attack, ένα thrash/groove metal συγκρότημα που σχηματίστηκε πριν δεκαέξι ολόκληρα χρόνια.
Η δισκογραφική τους παρουσία δεν θα έλεγα πως είναι αντάξια των χρόνων ύπαρξής τους, αφού φέτος κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους μόλις ολοκληρωμένο δίσκο, με τίτλο “Negative Sun”. Με αυτή την κυκλοφορία θεώρησαν σοφό να επανακυκλοφορήσουν και τα δύο προηγούμενα τους album. Εδώ θα ασχοληθούμε με το ντεμπούτο τους, ονόματι “Stop Pretending”, το οποίο κυκλοφόρησε το 2013.
Ακούγοντας το δίσκο είναι γρήγορα φανερό πως οι Γάλλοι επέλεξαν την πιο μοντέρνα οδό προσέγγισης του thrash metal. Χωρίς να πατάνε το γκάζι συχνά ο δίσκος κινείται κυρίως σε μεσαίες ταχύτητες με αρκετά, όμως, δυναμικό παίξιμο, αναπληρώνοντας έτσι την έλλειψη τσίτας με εξαιρετικά βαριά και δυνατή μουσική. Τα όποια γρήγορα ξεσπάσματα υπάρχουν, συνοδεύονται και αυτά από βαρύ παίξιμο και στιβαρό ήχο, παραμένοντας έτσι στο μοντέρνο κομμάτι του thrash, χωρίς σχεδόν καθόλου old-school στοιχεία.
Επίσης, οι Heart Attack έχουν εμπλουτίσει τις συνθέσεις τους με πάρα πολλά breakdown σημεία, τόσο στις κιθάρες όσο και στα τύμπανα, τα οποία σε συνδυασμό με τη δίκαση, αλλά και τα άφθονα βαριά riffs, σφυροκοπούν ανελέητα τον ακροατή και ανεβάζουν ακόμη περισσότερο την ένταση και τη δύναμη της μουσικής τους, τόσο που το συνεχές headbanging είναι μονόδρομος.
Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό τον καταιγιστικό χαμό οι Γάλλοι πετάνε κάποια μελωδικά περάσματα, όπου η ένταση μειώνεται και τα φωνητικά λαμβάνουν πιο μελωδική χροιά, όπως γίνεται συνήθως σε είδη όπως το nu-metal. Απρόσμενα, επίσης, είναι και τα τεχνικά σόλο, που ακούγονται σε κάποια κομμάτια, ενώ πολλές φορές το παίξιμο αποκτά έναν πιο progressive τόνο, σπάζοντας έτσι το συνεχές βαρύ παίξιμο και τα καθηλωτικά riffs.
Είναι γεγονός πως το ντεμπούτο album των Heart Attack αποτελεί μία εξαιρετικά δυνατή και καταιγιστική κυκλοφορία, δείχνοντας έτσι, χωρίς καμία αμφιβολία, που θέλουν να κινηθούν οι Γάλλοι με τη μουσική τους. Όλα τα μέλη παίζουν παθιασμένα και επιθετικά, ενώ ο τραγουδιστής Kévin Geyer δεν θα μπορούσε να μη συνεισφέρει και αυτός με τα βαθιά και δυνατά φωνητικά του.
Προσωπικά, θα ήθελα να υπάρχουν λιγότερα breakdown σημεία και περισσότερα πατροπαράδοτα γρήγορα thrash περάσματα, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ένταση και η βαρύτητα που αναδύεται από το ωραίο και δυναμικό παίξιμο των Γάλλων. Μετά το τέλος του δίσκου δεν είναι πως θα έχει ξεχωρίσει κάποια σύνθεση στο μυαλό σου, ούτε θα σου έχει κολλήσει κάποια μελωδία, αλλά όσο ακούς το δίσκο περνάς καλά και χτυπιέσαι συνεχώς.
7/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
