Οι Supersuckers μας έρχονται από την αμερικάνικη πρωτεύουσα. Ξεκίνησαν την πορεία τους το 1988 και θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει κανείς αρκετά δραστήριους καθώς έχουν πολλά studio και live albums στο ενεργητικό τους, όπως επίσης και αρκετές ζωντανές εμφανίσεις σε Αμερική και Ευρώπη. Το είδος τους; Rock ‘n’ roll.
Οι Αμερικάνοι (αυτο)χαρακτηρίζονται ως η καλύτερη rock ‘n’ roll μπάντα στον κόσμο. Μετά από αναζητήσεις που έκανα όχι μόνο στο top-10 δεν είναι, ούτε καν στο top-200 δεν τους βρήκα. Καλό να κάνεις όνειρα για την μπάντα σου, κακό να τα μοιράζεσαι με τόση αλαζονεία με το κοινό σου. Όσα χρόνια και να υπάρχεις στον χώρο, πρέπει να είσαι πάντα προσγειωμένος. Αυτό με έμαθαν, αυτό θα συνεχίσω να υποστηρίζω.
Προχωράμε στα του album. Αποτελείται από δώδεκα κομμάτια με διάρκεια δύο λεπτά και κάτι ψιλά το καθένα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Περνάει αμέσως η ώρα χωρίς να το καταλάβεις πότε τελείωσε. Με λίγα λόγια δεν είναι από αυτά τα album που σκέφτεσαι πόσο πολύ θα ήθελες να το κλείσεις αλλά για τον οποιονδήποτε λόγο πρέπει αναγκαστικά να το ακούσεις. Υπάρχει όμως ένα αλλά.
Πέρα από τα φωνητικά δεν μπορώ να πω ότι βρίσκω κάτι άλλο ενδιαφέρον σε αυτό που ακούω. Μόνο ο Eddie Spaghetti κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος και αυτό χάρη την ιδιαίτερη χροιά του. Κατά τα άλλα, η μελωδία δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Λίγο πιο σκληρό rock ‘n’roll είναι, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Γενικά με το rock ‘n’roll ποτέ δεν είχα πρόβλημα. Ίσα ίσα, είναι από τα είδη που εκτιμώ και σέβομαι. Στην προκειμένη περίπτωση δεν ξέρω τι έφταιξε, πάντως σε καμία περίπτωση δεν μου έκανε αυτό το κλικ η μελωδία για να πεις ότι θα μπορέσω να το απολαύσω όπως ίσως του αξίζει. Ίσως την επόμενη φορά.
5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
