Η δική μου αίσθηση είναι πως το technical death metal έχει πιάσει ταβάνι εδώ και πολύ καιρό και το είδος έχει αρχίσει και μπαίνει σε ένα επικίνδυνο τέλμα, επειδή δε βρίσκονται συγκροτήματα που θα το εξελίξουν και θα το ανανεώσουν, καθώς αρκούνται απλά στην επιδειξιομανία. Καλό το revival, έφερε πολύ κόσμο στο είδος, δόθηκε μια ευκαιρία να αναγνωριστούν επιτέλους τα αδικοχαμένα πρώτα σχήματα που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα στα 90s αλλά αυτή η ανακύκλωση καταντά κουραστική πλέον.
Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι οι Καναδοί Deviant Process. Παικταράδες, φτασμένοι μουσικοί, εμφανής ποιότητα αλλά με ξεκάθαρο ταβάνι και χωρίς απολύτως τίποτα καινούργιο ή ριζοσπαστικό να προσφέρουν. Καλές κι ενδιαφέρουσες οι συνθέσεις αλλά όταν υπάρχει τόσος υπερπληθυσμός συγκροτημάτων και τόση πολλή μουσική ανακύκλωση ιδεών, ε, κάπου το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς.
Και δε διαφωνώ, το album σίγουρα θα αρέσει πολύ σε όσους δεν έχουν βαρεθεί και μπουχτίσει ακόμα από τον ήχο, μιας και είναι άρτια στημένο και παιγμένο αλλά εγώ έχω κορεστεί και κουραστεί με όλη αυτή την υπερπροσφορά και τον υπερπληθυσμό στον ήχο. Όσο καλοπαιγμένο κι αν είναι ένα album, αν ακολουθεί συγκεκριμένες διαδρομές και διδαχές σε μουσικό επίπεδο, δε μπορεί να πάει πάρα πολύ μακριά, όσο καλό κι ενδιαφέρον κι αν είναι.
Και πώς να γίνει αλλιώς, που όταν βγάζουν νέα albums οι Obscura, Beyond Creation και Fractal Universe επισκιάζουν όλους τους υπόλοιπους κι ας είναι πολλοί σε αριθμό. Έχω κουραστεί να το λέω αλλά στην εποχή της υπερπληροφόρησης η άρτια μουσικότητα δεν αρκεί πια. Πρέπει να είσαι ικανός να τη συνδυάζεις με προσωπικότητα, ψυχή, προοδευτικότητα και συνθετική ικανότητα. Αν λείπει κάτι από αυτά, ή και όλα μαζί, δε θα καταφέρεις και πολλά. Όχι γιατί θα είσαι κακός αλλά γιατί θα χαθείς μέσα στον κυκεώνα του διαδικτύου.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
