Άρωμα από Ελλάδα, μέσα στο καλοκαίρι. Ο δίσκος ξεκινάει με έναν παράδοξο κάφρικο Intro, ειλικρινές και χιουμοριστικό… Το πρώτα κομμάτι έχει τίτλο “Δεν Ταιριάζετε” και όπως είναι λογικό μας παραπέμπει στον πολυαγαπημένο μας Έλληνα καλλιτέχνη εν ονόματι Παντελή Παντελίδη. Φυσικά το συνονόματο κομμάτι των Trendy Hooliguns (H.G.) απέχει πολύ από την αρχική σύνθεση, επομένως οι φαν του κυρίου Παντελή δεν χρειάζεται να αρχίσουν τις φωνές. Η πρώτη εντύπωση καλή, με ήχο βαρύ και τη φωνή κλασσικά σε μονοπάτια παρόμοια των Ανώριμων. Επόμενο το “Έκλασα από τον πόνο”, η μουσική παρέπεμπε σε death κομμάτι και οι στίχοι είναι το κλασσικό ο,τι να ναι. Αφήνοντας λοιπόν ασχολίαστο τον τίτλο, να πω ότι και εδώ έφυγα με θετικές εντυπώσεις. Πολύ καλή έμπνευση η μουσική σύνθεση, και όσο για τους στίχους; Σίγουρα τα σπάνε για να περάσεις μια ωραία ευχάριστη νύχτα. Συνεχίζουμε με το “Κάγκουρας” ακολουθεί την ταχύτητα του προηγούμενου. Πιο metal πεθαίνεις και το πιο τρομερό είναι ότι οι στίχοι δίνουν ρέστα. Δεν θα μπορούσα εύκολα να πω ότι η μουσική που ακούγεται με κερδίζει αλλά η θεματολογία και οι random στίχοι είναι ανεκτίμητης αξίας! Μμμ.. Αντικρίζω λοιπόν το επόμενο με τίτλο “Κύστη στο Πέος”, και εκεί που είμαι έτοιμη να την πω την κακία μου, ξαφνικά συμβαίνει το εξής: μπαίνει το ρεφραίν και δίνει ρέστα! Επομένως καταπίνω το δηλητήριο μου. Ίσως να μη χρειαστεί καν να το βγάλω σήμερα! “Blood, Tears And Sweat” ή κοινώς “Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας”. Τώρα λογικά ο Σάκης τους έδωσε αυτή την έμπνευση που ψάχνανε, αλλά το αποτέλεσμα και πάλι είναι καλό με ωραίο groove και δυνατά breaks έτσι για να χτυπιέσαι και να το ευχαριστιέσαι! Ας μου ανοίξουν λοιπόν την όρεξη με το επόμενο κομμάτι τους “Σοκολάτα Παρφέ”. Εντελώς διαφορετική αύρα, μεταφέρεσαι (μουσικά πάντα) σε μια ωραία παραλία με ένα ωραιότατο mojito (μέχρι να ακούσεις τον στίχο “Απ’ τα σκατά που χω φάει τώρα τα βλέπω όλα καφέ”, ε εκεί μπορεί λίγο να σου κοπεί η όρεξη). Και όλα καλά. Η ακρόαση μου έφτανε σιγά σιγά στο τέλος. Μου έκανε εντύπωση η μίξη και ο ήχος. Ήταν υπερβολικά καλός, πράγμα που μου φάνηκε παράξενο συγκρίνοντάς το με album από εξωτερικό που μου έχουν έρθει κατά καιρούς. Η συγκεκριμένη μπάντα σπέρνει και live λοιπόν απ’ ότι ξέρω και μας δίνουν έναν πολύ και γ*** δίσκο. Στο είδος τους είναι απλά τρομεροί και το “Rise Of The Hooliguns” θα μετατρέψει πολλά liveάδικα σε ερείπια και αποκαΐδια.
8/10
Ντένια Παλαιολόγου
