[Option A:]
Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του “Mystic Places Of Dawn”, ντεμπούτου άλμπουμ τότε για τους Αθηναίους SepticFlesh. Από τότε μέχρι σήμερα, δεν έχουν σταματήσει να μας χαρίζουν κυκλοφορίες, την μια πιο καλή από την άλλη. Με τους ίδιους να ανήκουν στην ιερή τριάδα του τότε extreme metal στην Ελλάδα (σ.σ.: μαζί με τους Rotting Christ και Nightfall), είχε ήδη φανεί ότι είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα.
Και όντως, έτσι είναι… και έτσι έγινε! Και αποδεικνυόταν αυτό με κάθε νέα τους κυκλοφορία. Δεν αδίκησαν ποτέ κανέναν και ούτε τώρα πρόκειται να αδικήσουν μιας και το νέο τους άλμπουμ με την ονομασία “Titan”, τους βρίσκει για άλλη μια φορά ένα βήμα πιο μπροστά από το προηγούμενο, πιο φρέσκους και φανερά ανανεωμένους σε σημείο τέτοιο που…σε κάνει να αναρωτιέσαι που βρίσκουνε την έμπνευση και την ενέργεια και καταφέρνουν κάτι που πολλοί εκεί έξω ίσως να θεωρούν αδιανόητο.
Δέκα κομμάτια κινηματογραφικού, αν μου επιτρέπεται να πω, death metal, με τα κλασσικά heavymetal-ικά όργανα να ακούγονται λίγο πιο μπροστά συγκριτικά με το “The Great Mass” του 2011, πιο ζωντανά ίσως ανάμεσα στις μελωδίες των εγχόρδων και των πνευστών της ορχήστρας χωρίς φυσικά αυτό να υποβιβάζει την σημασία της ορχήστρας για τα κομμάτια του άλμπουμ.
Οι δίκασες σπέρνουν φωτιά και η Τιτανομαχία πραγματικά ξεκινάει από την πρώτη νότα του “War In Heaven” και δεν σταματάει παρά μόνο στην τελευταία νότα του “The First Immortal” που κλείνει και τον δίσκο. Αν και το άλμπουμ ονομάζεται “Titan” στιχουργικά ακολουθούν την, “κλασσική” ας πούμε, οδό του παραφυσικού, του extraterrestrial, της ψυχολογίας των serial killer (ωραία πράγματα δηλαδή) και δεν ασχολείται αποκλειστικά με το θέμα των Τιτάνων, κάτι που εύκολα κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί. Και σε όσα από αυτά ασχολούνται, άνετα κάποιος θα έδινε και μια δεύτερη έννοια πέρα του ξεκάθαρου.
Για το εξώφυλλο και το εικαστικό του δίσκου γενικά δεν χρειάζεται να πω τίποτα, μιας και για άλλη μια φορά εντυπωσιάζει και μαζί με τα δέκα κομμάτια του άλμπουμ φέρνει τον δίσκο σε μια σίγουρη θέση ανάμεσα στα είκοσι καλύτερα άλμπουμ του 2014.
9/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος
[email protected]
[Option B:]
Ξεκινάω λέγοντας το εξής: οι Septicflesh δεν έχουν ν’ αποδείξουν απολύτως τίποτα. Άλλωστε τι άλλο μένει ν’ αποδείξουν; Μετά και το reunion κυκλοφόρησαν δυο αριστουργηματικά albums που επαναπροσδιόρισαν τον όρο “symphonic death metal”, κατατάσσοντάς τους στην ελίτ αυτού του είδους. Όταν κάνεις ένα τέτοιο θετικό σερί όμως, μοιραία θα υποπέσεις στο ατόπημα της κούρασης.
Έπειτα λοιπόν από ατελείωτες headlining εμφανίσεις, εξαντλητικές συμμετοχές σε festivals, αλλά και το ξεπέταγμα των SixForNine, οι Septicflesh δημιούργησαν την ένατη δουλειά της καριέρας τους, με τίτλο “Titan”. Παρά τις σαφείς μυθολογικές concept αναφορές που σίγουρα με προετοίμαζαν για έναν άξιο διάδοχο του “The Great Mass”, δυστυχώς η τελική εικόνα που μου άφησε ήταν χλιαρή.
Η έναρξη έγινε εξίσου καλά με το 2011 υπό τους ήχους του “War In Heaven”, ένα τραγούδι που μέσω των άψογων ορχηστρικών μερών του δίνει μία τέλεια μουσική διήγηση σχετικά με τη δημιουργία των Τιτάνων. Ωστόσο, οι απογοητεύσεις ήρθαν στην ακρόαση από πολύ νωρίς τόσο με το αδύναμο “Burn” (σ.σ.: εύκολα το χειρότερο του album) όσο με το μετριότατο “Order Of The Dracul”. Και τα δύο έχουν ωραίες μουσικές ιδέες, αλλά αναλώνονται με επαναλήψεις από τα προηγούμενα δυο albums. Τα πράγματα καλυτερεύουν απότομα στο “Prototype” κυρίως λόγω δεμένου rhythm section και ευφυέστατων ορχηστικών και χορωδιακών θεμάτων που θυμίζουν τους καλούς Septicflesh του παρελθόντος.
Φτάνουμε στα μισά με το “Dogma”, μία από τις πρώτες συνθέσεις που είχα ακούσει. Ομολογώ πως είναι από τις σκοτεινότερες ιδέες του “Titan”, αν και ο βασικός σκελετός φέρνει επικίνδυνα στο μυαλό κάτι από “Therianthropy”. Από τα πιο αδικημένα σίγουρα θα είναι το “Prometheus”, καθώς πρέπει να περιμένεις από το τρίτο λεπτό και μετά για να φτάσει η ατμοσφαιρική μελωδία στην αποκορύφωσή της. Τη σκυτάλη παίρνει το ομότιτλο “Titan”. Εμφανώς ταχύτερο σχεδόν από τα περισσότερα κομμάτια και με την προφανή λατρεία του Χρήστου Αντωνίου για το συνθέτη John Williams να φαίνεται σε κάθε δευτερόλεπτο, το όλο κλίμα θυμίζει Hollywood-ιανή ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Παρόλο που η θεματολογία κυμαίνεται γύρω από την ιστορία των Τιτάνων και το χρονικό της ύπαρξής τους, ο δίσκος αφιερώνει χρόνο και για πιο άσχετα με τους αρχαιοελληνικούς μύθους θέματα. Ένα εξ’ αυτών το “Confessions Of A Serial Killer”. Εδώ για πρώτη φορά μειώνονται κάπως τα συμφωνικά μέρη για να δοθεί λίγη περισσότερη βάση και στις κιθαριστικές μελωδίες, δυστυχώς όχι τόσο εντυπωσιακά. Άλλη μία μέτρια (σ.σ.: προς κακή μάλλον) στιγμή με το διαρκώς επαναλαμβανόμενο “Ground Zero” λίγο πριν το τέλος της ακρόασης για να φτάσουμε αισίως στο πέσιμο της αυλαίας με το “The First Immortal” να ρίχνει τους τίτλους τέλους σε αυτή την τόσο αρμόζουσα ιστορία για τους Septicflesh, μέσα από ορθώς περιορισμένες ερμηνείες από Seth και Σωτήρη, βασιζόμενο πιο πολύ στο instrumental στοιχείο.
Όπως είπα και στην αρχή, η θρυλική εγχώρια τετράδα δεν έχει (σ.σ.: και δε θέλει) να αποδείξει τίποτα. Το “Titan” σε καμία περίπτωση δεν είναι το χειρότερο album της ιστορίας των Flesh, αν έχουν τέτοιο. Όπως επίσης δεν είναι το χειρότερο από το reunion και μετά. Απλά είναι το πιο μέτριο ανάμεσα σε “Communion” και “The Great Mass”. Όλοι δικαιούνται ένα μικρό στραβοπάτημα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία από τις 2 κορυφαίες μπάντες που έχει ο δύσμοιρος τούτος τόπος…
6/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
