Ακούγοντας κανείς τους Ιάπωνες MONO θα διαπιστώσει ευθύς αμέσως πως πρόκειται για μια μπάντα με μπόλικες καλλιτεχνικές ανησυχίες και συναισθήματα που αποτυπώνονται στα τραγούδια τους. Αυτή τη φορά, δημιούργησαν ένα διπλό άλμπουμ με τίτλο “The Last Dawn/Rays of Darkness”, που ομολογουμένως σηκώνει πολύ συζήτηση. Πρόκειται λοιπόν για το έβδομο στούντιο άλμπουμ τους, που λίγο πολύ κινείται στα ίδια πλαίσια με της προηγούμενες δουλειές τους. Μιλάμε για ένα σχεδόν εξ ολοκλήρου instrumental δίσκο εκτός από το κομμάτι “The Hand That Holds the Truth”, οπού εκεί παρουσιάζονται λιγοστά φωνητικά που δίνουν μια αίσθηση δυναμισμού και αγωνίας. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το δίσκο σαν δύο διαφορετικές “φάσεις”, όπου η μία διαδέχεται την άλλη και μέσα από την αρμονική τους συνύπαρξη επιτυγχάνονται δυνατές εναλλαγές συναισθημάτων. Από τη μία, το “The Last Dawn” παρουσιάζεται σαν μια ήρεμη και θλιβερή σύνθεση, και από την άλλη το “Rays of Darkness” φέρει ένα σκοτεινό δυναμισμό. Το παίξιμο των MONO χαρακτηρίζεται από την εκτεταμένη χρήση εφέ στις κιθάρες όπως η μπόλικη παραμόρφωση και το delay, δημιουργώντας μια γεμάτη και ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Άλλα όργανα όπως το πιάνο και το ξυλόφωνο έχουν τη τιμητική τους και συνεισφέρουν στον εμπλουτισμό του ήχου τους. Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι μάλλον θα ήταν το “Recoil, Ignite”, καθώς πρόκειται για μια μακροσκελής και γεμάτη σύνθεση, παρουσιάζοντας και τις δύο “φάσεις” που ανέφερα πιο πάνω. Είναι σίγουρο πως το “The Last Dawn/Rays of Darkness” μπορεί να μην αρέσει σε όλους, λόγω της ιδιαίτερης φύσης που το διακατέχει. Προσωπικά με κάλυψε το όλο κλίμα που υπήρχε μέσα του, καθώς και οι εναλλαγές συναισθημάτων που ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες.
7.5/10
Γιώργος Μακρίδης
g.makridis@greekrebels.gr
