Πριν δέκα χρόνια, οι Καναδοί Jo Capitalcide και Dan Lee δημιούργησαν το heavy/speed metal συγκρότημα Iron Dogs, με το οποίο κυκλοφόρησαν το 2012 και το 2013 τα άλμπουμ “Cold Bitch” και “Free And Wild” αντίστοιχα. Το 2015, όμως, το συγκρότημα υπέστη αλλαγές, αφού ο Dan Lee έφυγε και ο Jo Capitalcide άλλαξε το όνομα σε Ice War, όντας πλέον και το μοναδικό μέλος. Και το γεγονός ότι οι Ice War είναι one-man-band, φαίνεται ότι ξεκλείδωσε τον συνθετικό οίστρο του Capitalcide, αφού σε πέντε χρόνια κυκλοφόρησε τέσσερις ολοκληρωμένους δίσκους, εφτά singles, τρία EPs και ένα split. Το 2021 συνεχίζει με τους ίδιους ρυθμούς και μετά το split με τους Βραζιλιάνους Whipstriker, μας παρουσιάζει τον πέμπτο δίσκο, με τίτλο “Sacred Land”.
Στο “Sacred Land”, ο Capitalcide συνεχίζει όπως στους προηγούμενους του δίσκους. Όχι από άποψη μουσικής αλλά από άποψη ατμόσφαιρας, αφού παραμένει αμετανόητος στο old-school ύφος που διακρίνει όλες τις κυκλοφορίες του και που οφείλεται κυρίως στην παραγωγή και στη χροιά των φωνητικών του. Μουσικά, ο καινούργιος δίσκος διαφοροποιείται σε σχέση με το heavy metal των δύο πρώτων άλμπουμ και με το heavy/power/punk του προηγούμενου. Εδώ ο Καναδός αποφασίζει να ακολουθήσει πιο doom metal μονοπάτια με πάρα πολλές αναφορές σε Black Sabbath, κυρίως στα πιο αργά και ατμοσφαιρικά σημεία αλλά και σε πολλά riffs. Για να είμαι πιο ακριβής, όταν λέω doom δεν εννοώ το πιο κλασικό doom όπου οι ταχύτητες είναι αργόσυρτες, όχι. Μιλάω για πιο heavy doom καταστάσεις, που η μουσική είναι πιο βαριά και θα ανέβει ανά διαστήματα και σε πιο mid-tempo ταχύτητες αλλά και σε πιο γρήγορες (φανταστείτε όπως γίνεται στους Candlemass).
Μπορεί, πάντως, ο χαρακτηρισμός old-school heavy doom να ακούγεται θελκτικός και να σε κάνει να θες να το ακούσεις αλλά όπως λέει το σοφό ρητό «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός». Τι θέλω να πω με αυτό; Μπορεί η old-school αισθητική να είναι ωραία και μπορεί ο CapItalcide να έχει φτιάξει ωραία ατμόσφαιρα σε όλες τις συνθέσεις, όμως όσο προχωράνε τα κομμάτια αντιλαμβάνεσαι ότι η μουσική είναι κάπως κοινότυπη. Δεν λέω ότι ο Καναδός δεν ξέρει να γράφει ή να παίζει, όχι βέβαια. Απλά η μουσική δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει ή κάτι που σου προκαλεί το ενδιαφέρον. Μετά από τριάντα τέσσερα λεπτά ο δίσκος έχει τελειώσει κι εσύ σκέφτεσαι ότι αυτό που άκουσες δεν είχε κάτι που σου έμεινε. Θα ξαναβάλεις το δίσκο να παίξει και πάλι θα σκεφτείς στο τέλος το ίδιο. Επίσης, τα φωνητικά δεν παρουσιάζουν κάτι το ενδιαφέρον, καθώς ναι μεν η χροιά ταιριάζει στο είδος και στην όλη old-school αισθητική αλλά δεν έχει πολλές εναλλαγές και έχεις την εντύπωση πως ακούς κάτι το μονότονο καθ’ όλη τη διάρκεια (μονότονο όσον αφορά τα φωνητικά, όχι τη μουσική γενικά).
Το “Sacred Land” θα μπορούσε να είχε τα φόντα να είναι ένας πολύ καλός δίσκος αλλά δυστυχώς απέχει αρκετά από το να είναι. Ίσως ο Capitalcide να χρειάζεται να κάνει ένα διάλειμμα από τη σύνθεση καινούργιας μουσικής, ώστε ο επόμενος δίσκος που θα βγάλει να έχει ενδιαφέρουσες συνθέσεις γεμάτες εναλλαγές και ιδέες που θα σου τραβήξουν άμεσα το αυτί. Προς το παρόν…
5,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]