Το ότι θα μου έλεγε κάποιος στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ότι οι Opeth που ήταν ανίκανοι να γράψουν κομμάτια κάτω από 10 λεπτά, θα ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες μπάντες σήμερα, θα γελούσα. ήταν εκεί στο τέλος της δεκαετίας του ‘90, που γνώρισα τους Opeth με την απίστευτη δισκάρα που ονομάζετε “Still Life”. 20 σχεδόν χρόνια μετά, δεν υπάρχει τίποτα στη μουσική του “Sorceress” που να θυμίζει εκείνη την φανταστική death metal μπάντα.
Θα είμαι ειλικρινής, ότι μετά το “Damnation” και την επερχόμενη στροφή τους στο prog rock, απλά δεν μου έκαναν και δεν μου άρεσαν. Θα είμαι περαιτέρω ειλικρινής και θα πω, ότι ακόμη και στο “Blackwater Park”, υπήρχαν στιγμές όπου ξίνισα αρκετά. Δεν υπάρχει αμφιβολία για την συνθετική δεινότητα του Mikael Åkerfeldt, την έχει αποδείξει εδώ και τρεις δεκαετίες. Πάντα όμως, κάπου, κουραζόμουν από τις μακρόσυρτες και αργές συνθέσεις τους.
Παίρνοντας το “Sorceress” για τις ανάγκες αυτής της κριτικής, ένα ‘ωχ’ βγήκε από μέσα μου. Ξέρω πλέον ότι το ‘70s prog rock είναι αυτό που εκφράζει τους Opeth και είναι κάτι που δεν μου αρέσει, ειδικά όταν η μπάντα έχει το παρελθόν των Opeth.
Η αλήθεια είναι ότι όταν το ομώνυμο κομμάτι άρχισε να αναβλύζει από τα ηχεία μου, εντυπωσιάστηκα Αυτό γιατί το “Sorceress”, είναι ένα πολύ εμπνευσμένο κομμάτι, με πάρα πολύ ωραία μέρη και με όχι κουραστικά prog όργια, παραδόξως σκληρό. Ωραίο riff, ωραίος ρυθμός και όμορφες μελωδικές γραμμές από τον Åkerfeldt, οποίος μπορεί να μην έχει την καταπληκτική έκταση στη φωνή του, αλλά τα καθαρά του είναι πολύ καλά για το είδος. Τη ίδια εντύπωση μου αφήνει και το “The Wild Flpwers”, αν και δεν είναι τόσο σκληρό πλέον και έχει μια αρκετά πιο πολύ prog rock, αισθητική, είναι αρκετά ευφάνταστο και εμπνευσμένο με ωραίες μελωδίες. Η έκπληξη συνεχίζεται με το “Will O The Wisp”, μια ψυχεδελική μπαλάντα, με το ‘70s στοιχείο να υπερκαλύπτει τα πάντα. Αλλά ποιος νοιάζεται, όταν το κομμάτι έχει πολυ καλές μελωδίες;
Δυστυχώς όμως, κάπου εκεί, οι εκπλήξεις τελειώνουν και οι Opeth αρχίζουν να αναλώνονται σε αρκετά progressive μονοπάτια ή σε πολύ κουραστικά νανουρίσματα. Μπορώ να πω ότι – με εξαίρεση το κλείσιμο του δίσκου “Era”, το οποίο και πάλι είναι ευφάνταστο με ωραίες μελωδίες – τα υπόλοιπα κομμάτια είναι αρκετά κουραστικά, πολλές φορές χωρίς νόημα (βλέπε “Strange Brew”) και γενικά αυτό που φοβόμουν ότι θα ακούσω.
Όχι, δεν θα πάρω. Νομίζω ότι οι Opeth έχουν ανεπιστρεπτί αποκηρύξει συνθετικά το παρελθόν τους και εκτός τον λίγων εξαιρέσεων, ο δίσκος απλά είναι κουραστικός. Οι οπαδοί των Opeth είναι μάλλον σίγουρο ότι θα ευχαριστηθούν από το “Sorceress”, αλλά οι υπόλοιποι που θυμούνται το παρελθόν της μπάντας και τις καταπληκτικές death metal συνθέσεις της, δεν νομίζω ότι θα ευχαριστηθούν και πολύ. Θέλετε όμως να μιλήσουμε και για το παρελθόν τους σε πιο ‘70s στιγμές; Συγκρίνετε την ποιότητα του “Face Of Melinda” με οποιοδήποτε κομμάτι του “Sorceress” και θα έχετε την απάντησή σας.
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
