Θυμάμαι πόσο απλά ήταν τα πράγματα την δεκαετία του ‘80. Όχι μόνο σε θέμα μουσικής, αλλά και στην καθημερινή ζωή. Όσο περνούσαν τα χρόνια, η όλη κατάσταση, πολιτική, κοινωνιολογική, εργατική, ονομάστε την όπως θέλετε, άρχισε να περιπλέκεται και να γίνεται όλο και πιο άγρια. Φυσικό δεν είναι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν και γίνονται πιο άσχημα και όλη η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων να κάνει το ίδιο; Θα μου πείτε, άσε τις κοινωνιολογικές αναλύσεις ρε μπάρμπα και προχώρα στο παρασύνθημα.
Και δεν έχετε άδικο, γιατί όταν ακούω το 8ο πόνημα των Meshuggah, “The Violent Sleep of Reason”, μόνο ως μπάρμπας μπορώ να νιώσω και ως δεινόσαυρος. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι Σουηδοί. Δεν νομίζω και ότι ποτέ θα μου αρέσουν αφού όλο αυτό το djent / techno thrash /death metal στυλ που υπηρετούν, μου φαίνεται ότι δεν έχει κάποιο νόημα. Απλά, συνδέεται πάρα πολύ με την πρώτη παράγραφο της κριτικής αυτής. Επιθετικότητα και πολυπλοκότητα, είναι αυτά που γουστάρουν οι νέες γενιές, γιατί με κάτι τέτοιο μεγάλωσαν και μουσικά αλλά και αυτό έχουν σαν εμπειρία ζωής.
Εκτός από ελάχιστα κομμάτια που μου έχουν κάνει κάποια εντύπωση από τους Meshuggah, σαν τα “Bleed” ή το “Demiurge”, δεν μπορούσα να τους ακούσω ποτέ. Το ίδιο συμβαίνει και με το “The Violent Sleep of Reason”, μόνο που εδώ τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα για εμένα, αφού μέσα στην εξίσωση μπαίνει και ο παράγοντας progressive.
Ναι οι Σουηδοί είναι οι πρωτεργάτες του djent, ναι είναι καταπληκτικοί παίκτες, ναι το “The Violent Sleep of Reason” έχει ίσως τον καλύτερο ήχο που μπορεί κάποιος να ακούσει σε ένα δίσκο των Meshuggah, ναι η ηχογράφηση έγινε σχεδόν live στο studio, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα του πως ηχογραφούνται οι δίσκοι στο metal αυτή τη στιγμή, αλλά τι να τα κάνω όλα αυτά όταν δεν βρίσκω κανένα απολύτως νόημα στη μουσική τους.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει το progressive και η τεχνική στα συγκροτήματα (άλλωστε οι Dream Theater, είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες), αλλά εδώ οι Meshuggah σπρώχνουν τα όρια ακόμη πιο πέρα. Riff πάνω σε riff, πολλά θέματα μέσα στα κομμάτια, παράξενοι ρυθμοί, πολύ χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες… όχι δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι.
Μπορεί οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε την κριτική αυτή να με βρίζετε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να ακολουθήσω τη μόδα ή αυτό που μου επιβάλλουν οι εταιρείες να ακούσω. Θεωρώ ότι το “The Violent Sleep of Reason” είναι από τα πιο κουραστικά album που έχω ακούσει ποτέ μου (ενώ πιστέψτε με κατέβαλα πολλές προσπάθειες να το ακούσω) και συνθετικά, με μια λέξη, σκουπίδι. Αν θέλετε βέβαια να το πάρουμε από τη άποψη ότι οι Meshuggah είναι παιχταράδες κλπ κλπ… ναι η συζήτηση μπορεί να έχει άλλη βάση. Αλλά για ποιο λόγο να ακούσω κάτι μόνο και μόνο για την τεχνική του ή γιατί η μπάντα αποτελείται από παιχταράδες (βλέπε και το ομώνυμο δίσκο των Dream Theatrer);
Μάλλον όσοι αρέσκεστε στον ήχο των Meshuggah, θα προσκυνήσετε και πάλι… οι υπόλοιποι δεινόσαυροι σαν εμένα, απλά μείνετε μακριά
3/ 10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
