Η συμπρωτεύουσα δεν απογοητεύει ποτέ όταν η συζήτηση έρχεται σε θέματα που αφορούν φαγητό και μουσική. Έχω καταχραστεί αυτό το κλισέ πάμπολλες φορές, αλλά διάολε, έχει γίνει κλισέ γιατί είναι σχεδόν πάντα αλήθεια. Βέβαια, το κουαρτέτο από την Θεσσαλονίκη για το οποίο θα μιλήσουμε, έχει μεταβεί στην Αγγλία εδώ και κάποιο διάστημα. Η μπάντα σχηματίστηκε το 2006, έκτοτε επέδειξε μια αξιοσημείωτη συναυλιακή δραστηριότητα αλλά παρουσιάζει την πρώτη της ολοκληρωμένη κυκλοφορία μόλις φέτος.
Ηχητικά, το συγκρότημα μας παίζει στην από πολλές απόψεις δύσκολη κι ενίοτε παρεξηγημένη κατηγορία του progressive rock/metal. Και λέμε παρεξηγημένη, καθώς οι μουσικοί της έχουν μια τάση να υπερβάλουν μερικές φορές στις τεχνικότητες, συχνά μετατρέποντας την εκτελεστική τους δεινότητα σε εργαλείο καταστροφής. Με μεγάλη μου χαρά σας δηλώνω ότι μια τέτοια συνθήκη ουδέποτε συνέβη στις έντεκα συνθέσεις του “α” και όχι επειδή οι μουσικοί του δεν είχαν τα αντικειμενικά προσόντα να την επιτύχουν.
Απλώς επέλεξαν να αφήσουν τα προσόντα αυτά να λειτουργήσουν στην υπηρεσία των κομματιών, βάζοντας την τραγουδοποιία ως προτεραιότητα. Και αν διαβάζοντας τις τελευταίες γραμμές δεν το καταλάβατε, μόλις αποκτήσαμε το πολυπόθητο συστατικό για έναν καλό prog metal δίσκο: οι υψηλές δυνατότητες των μουσικών να υπηρετούν τα τραγούδια κι όχι το αντίστροφο. Το ίδιο ισχύει και για τις μεγάλες διάρκειες και τον πλουραλισμό των ιδεών.
Ναι, είναι αμφότερα εκεί, αλλά δεν το παρακάνουν ποτέ. Επιδιώκουν να πουν κάτι «ψαγμένο» μουσικά αλλά δεν παρασύρονται σε φλύαρους ακαδημαϊσμούς ή σε επιτηδευμένους πειραματισμούς ετερόκλητων μουσικών στοιχείων, χάριν πειραματισμού και μόνο. Τα πάντα έχουν έναν σκοπό μέσα στον δίσκο, γεγονός που τον κάνει προσβάσιμο σε ακροατές που δυνητικά δεν θεωρούν τους εαυτούς τους φίλους του συγκεκριμένου ήχου – κυρίως για λόγους που αναλύσαμε με γλαφυρότητα παραπάνω.
Τα απρόσμενα ταιριάσματα μεταξύ rock/metal και μη, διαφορετικών μουσικών ειδών μπορούν να δικαιολογήσουν πλήρως την ύπαρξή τους. Κι έρχονται σετάκι με όμορφες μελωδίες, κολλητικά refrains και ένα κάπως υπαινικτικό, θετικό συναίσθημα που σε κάνει να μαντεύεις ότι μάλλον πέρασαν πολύ καλά μαζί κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων. Ακούγοντας αρκετές κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια, αξίζει επίσης να τονιστεί η σημασία ενός δίσκου που ρέει εύκολα, γρήγορα και χωρίς να κουράζει τον ακροατή.
Πόσο μάλλον όταν το τελευταίο επιτυγχάνεται σε μια κυκλοφορία που εμπεριέχει κομμάτια μεγάλων διαρκειών. Τις οποίες δεν παίρνεις χαμπάρι. Για την ψυχική μας υγεία και μόνο, πρέπει να θεσπιστεί κάποιου είδους νομοθεσία να χρησιμοποιούνται μακροσκελείς συνθέσεις αποκλειστικά και μόνο από τέτοια συγκροτήματα. Που τις κάνουν μη αντιληπτές. Και μια ακόμα νομοθεσία, που θα επιβάλει στους Blind Tendril να δισκογραφούν συχνότερα.
8/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
