Μετά από δυο EPs και ένα άλμπουμ (“Devil’s Dance”, 2013), φέτος κυκλοφορεί και το “Welcome To Bone City” από τους Γερμανούς hard rockers Spitfire. To άλμπουμ ξεκινάει ιδανικά και δυνατά με το πιασάρικο “Here We Go”. Έτσι πρέπει να ανοίγει ένας δίσκος, με κομμάτι που θα το θυμάσαι και μετά και ρεφραίν που θα σου μείνει στο μυαλό. Αυτό είναι και το θετικότερο του δίσκου, καθώς κυρίως μετά το δεύτερο άκουσμα διαπιστώνουμε ότι το ίδιο ισχύει για σχεδόν όλα (αν όχι όλα) τα κομμάτια του δίσκου.
Στο ίδιο μοτίβο λοιπόν κινούνται και τα “Too Young To Die” και “Queen Of The Night”. Το ανεβαστικό, με πιο rock ‘n’ roll διάθεση, “Bone City Radio”, περίμενα ότι θα ξεχωρίζει, λόγω και του τίτλου του άλμπουμ! Συνήθως τα ομώνυμα κομμάτια κάποιου δίσκου, το έχουν αυτό. Ακολουθεί το “Fall From Grace”, που λόγω του refrain του, θεωρώ ότι δίκαια και σωστά επιλέχθηκε για το video clip τους. Στο “Motorman” δεν έδωσα και πολύ σημασία, πολύ ωραίο τραγούδι και το “Battlefield”, από αυτά που ξεχωρίζουν και κρατάνε το δίσκο σε υψηλό επίπεδο.
Στο “Hell & High Water” αποδεικνύεται τόσο αυτό που έγραψα στην αρχή για τα ρεφραίν, όσο και ότι γενικά στο άλμπουμ υπάρχουν πολύ ωραία κιθαριστικά riffs όπως αυτό. Εδώ επίσης, τα φωνητικά γίνονται και πιο επιθετικά, τα οποία γενικά μου έκαναν πολύ καλή εντύπωση και θυμίζουν μέχρι και…Rage! Γενικά, μου άρεσαν πολύ οι αλλαγές από καλά κομμάτια…σε επίσης καλά αλλά και πιασάρικα. Ίσως βέβαια τα πολλά τραγούδια (δεκαπέντε) που περιέχονται σε αυτή την κυκλοφορία, από τη μέση και μετά, να κουράζουν λίγο τον ακροατή, μαζί με τη μικρή μονοτονία που υπάρχει αλλά αυτό έρχεται σε αντίθεση με το συνολικό αποτέλεσμα που βγάζει, την καλή παραγωγή, την ποιότητα, από την οποία δεν υστερεί καθόλου, όπως επίσης και στο ότι κανένα κομμάτι στη συνέχεια του δίσκου δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως filler.
Αυτό φαίνεται και από τα τρία τελευταία, πολύ καλά τραγούδια “Dust And Bones” (α-λα Thin Lizzy), “Desperado” και “Danger Zone”. Νομίζω ότι υπάρχει και το αμερικάνικο στοιχείο μέσα, (π.χ. Foo Fighters). Από εκεί και πέρα, μόνος μου ενδοιασμός είναι το όχι πρωτότυπο όνομα του συγκροτήματος. Γενικά, ένα άλμπουμ γεμάτο ενέργεια, χωρίς να χάνει ούτε σε ποιότητα, με rock ‘n’ roll διάθεση, σπουδαία hard rock riffs και φωνητικά. Μία κυκλοφορία από αυτές που το hard rock χρειάζεται, δείχνοντας να ανανεώνει και να «ξαναζωντανεύει» το είδος.
7,5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
