Πέμπτος δίσκος για τους Γερμανούς Dark Millenium, τους οποίους δε γνώριζα μέχρι τώρα, αν και υπάρχουν από το 1991 (ήταν όμως ανενεργοί από το 1993 μέχρι το 2016). Συνήθως τρέμω σε τέτοιες περιπτώσεις που δε ξέρω τι να περιμένω, καθώς επικρατεί ο φόβος του αγνώστου και της άγνοιας, με αποτέλεσμα να μη ξέρεις τι να περιμένεις.
Τελικά πάντως, το άκουσμα μου άφησε ανάμεικτα αποτελέσματα. Το progressive death/doom τους είναι συνθετικά στιβαρό, σωστά δομημένο και, παρ’ όλο που δεν αγγίζει τα μεγαλεία των γιγάντων του χώρου, σου αφήνει ένα αίσθημα ικανοποίησης. Όπως και στο παικτικό επίπεδο, μπορεί να μην υπάρχει κάποια υπέρβαση αλλά το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο.
Αυτό που με ζόρισε όμως είναι τα φωνητικά. Δε γνωρίζω αν ο τραγουδιστής χρησιμοποιεί τις ίδιες τεχνικές και στους προηγούμενους δίσκους, εδώ όμως τα φωνητικά είναι λίγο πιο πάνω από όσο πρέπει στη μίξη, με αποτέλεσμα σε πολλά σημεία να ακούγονται ενοχλητικά. Ίσως τα ίδια φωνητικά να μην ακούγονταν τόσο πολύ ενοχλητικά σε μια πιο «φυσιολογική» μίξη, εδώ όμως είναι τόσο δυνατά που νιώθεις ότι σου τρυπάνε τη ψυχή και με ωθούσαν να χαμηλώσω την ένταση της μουσικής. Κι αυτό είναι σοβαρό λάθος σε δίσκους τέτοιας υφής, καθώς χρειάζεσαι μια κάποια ένταση για να τους αισθανθείς σωστά.
Και είναι κρίμα, γιατί και μουσικά και συνθετικά το συγκρότημα έχει κάνει πολύ ωραία δουλειά και είναι αμαρτία να χάνει πόντους από ένα μικρό λάθος(;) στη μίξη. Πίστευα πως μετά από μια κάποια άλφα εμπειρία που έχουν αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια θα ήταν σε θέση να το παρατηρήσουν αυτό. Μπορεί και να άρεσε στους ίδιους βέβαια, κανείς δε ξέρει, όπως μπορεί να αρέσει έτσι και σε κάποιους από τους ακροατές. Εμένα με χάλασε γιατί, πέρα από τα προαναφερθέντα, εκθέτει ορισμένα από τα αδύνατα σημεία των φωνητικών, αντί να δίνει έμφαση στην τραχύτητα του ήχου, όπως πιστεύω ότι ήθελαν να κάνουν.
5,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
