Το γνωμικό λέει ότι δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό ακριβώς έκανα αυτή την φορά . Βλέποντας το ντεμπούτο άλμπουμ του σχήματος από την Στοκχόλμη, δύο πράγματα πέρασαν από το μυαλό μου. Είτε έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που προσκύνα τους Iron Maiden, δηλαδή τι άλλο να υποθέσω με την γραμματοσειρά, ή είναι ένα άλμπουμ διασκευών στους Maiden.
Τελικά η πλάστιγγα έγειρε προς την πρώτη μεριά. Το τετραμελές σχήμα λοιπόν στα αυτιά μου ηχεί ως μια πιο rock εκδοχή των Iron Maiden. Οι αρμονίες είναι εκεί, τα ρεφραίν το ίδιο και παρότι δεν έχουν ιδιαίτερα σκληρό ήχο είναι εύκολο να εντοπίσεις την επιρροή της Σιδηράς Παρθένας. Και φυσικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, εξάλλου ποιος δεν έχει λίγο πολύ επιρροές από το αγαπημένο αυτό συγκρότημα.
Υπάρχουν κάποιες πολλές δυνατές στιγμές στο άλμπουμ όπως το εναρκτήριο “The Ghost Of Canterville” που για μένα είναι και το καλύτερο από όλα ενώ και το “The Running Man” δεν πάει πίσω. Από την άλλη εντόπισα κομμάτια όπως το “Dial Mom For Murder” που έχουν για εμένα το εξής ενοχλητικό: το ρεφραίν τους επαναλαμβάνεται σε βαθμό παράκρουσης. Άκρως εκνευριστικό.
Επίσης, το άλλο θέμα για εμένα είναι η φωνή του Alex Falk που ενώ σε κάποιες συνθέσεις κάθεται πολύ καλά, για παράδειγμα το “The Ghost…”, σε κάποιες άλλες μου ήταν ελαφρώς εκτός θέματος αν και πιστεύω ότι ειδικά η φωνή είναι κάτι το υποκειμενικό. Με λίγα λόγια, το “Fans…” είναι ένα ενδιαφέρον ντεμπούτο και πιστεύω ότι το συγκρότημα έχει πράγματα να μας δώσει στο μέλλον. Προς το παρόν όμως δεν μπορώ να πω ότι έχασα και τον ύπνο μου από αυτή εδώ την δουλειά.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
