Ας αρχίσουμε από τα πολύ βασικά… Πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με αυτή τη μπάντα, μπαντάρα για την ακρίβεια, και επειδή δεν είχα τσεκάρει και τη προηγούμενη δουλειά της, κάθισα και άκουσα αρκετές φορές και το πρώτο δίσκο της. Επίσης κάθισα και διάβασα και διάφορες κριτικές για να δω αν έχει συγκινηθεί και ο υπόλοιπος κόσμος όσο και εγώ, αλλά απογοητεύτηκα από διθυραμβικές αναφωνήσεις τύπου ‘πολύ μπροστά από την εποχή της’ και ‘δίνει καινούρια πνοή στο Progressive Metal’ και άλλα σπαστικά… Λοιπόν επειδή δε γουστάρω τέτοιου τύπου δημαγωγίες, γιατί περί δημαγωγιών πρόκειται, ας αρχίσω λέγοντας ότι το Progressive για να το θεωρήσεις κορεσμένο, μετά από 40 χρόνια και κάτι ψιλά αστείρευτης παραγωγικότητας, και αναλογιζόμενος και τη φύση του σαν είδος, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΗΛΙΘΙΟΣ!! Δε περιμένει το Progressive σωτήρες απλά και ωραία. Οποιαδήποτε άλλη θεωρία πάνω στο θέμα πέφτει τουλάχιστον δέκα μέτρα έξω από όποια λογική, ή απλούστερα εκφράζει κάποιο σύμπλεγμα. Το Progressive λοιπόν για όσους θέλουν να μάθουν μετράει μόνο για το 2011 πάνω από 400 κυκλοφορίες (Full Length), λέτε όλες να ήταν μούφες και να περίμενε τους Animals As Leaders ή όποιους άλλους για να το ξελασπώσουν. Επίσης μη ξανακούσω μπούρδες τύπου μπροστά από την εποχή τους… Σιγά μην αναγνωριστούν και μετά θάνατο!!! Θέλετε μπάντες πριν την εποχή τους; Watchtower, Atheist, Jethro Tull, King Crimson και τόσες άλλες μπάντες που έχουν εδραιώσει Progressive είδη και ακόμα τις μελετάνε. Λοιπόν πάμε τώρα στα του δίσκου. Είναι Instrumental all the way και πραγματικά τα παιδιά κάνουν απίστευτα καλή δουλειά στο να ενώνουν Fusion σολίδια, Metal riffολογίες Dream Theater meets Meshuggah, old–school Jazz μελωδίες, πολυρυθμικές αλλαγές και τρελιάρικα αρμόνια. Όλα αυτά μέσα από ένα αρκετά ιδιαίτερο μιξάρισμα που παρόλο το υπερτεχνικό συνεχόμενο οργασμό από κάθε όργανο (δύο οκτάχορδες που πάνε και έρχονται ασταμάτητα και αξιοσημείωτα καλά ντραμς) καταφέρνει να τα πλέκει όλα μεταξύ τους χωρίς να χάνεται το ένα μέσα στο άλλο ηχητικά. Επίσης ο όλος δίσκος βγάζει μία ιδιαίτερα σκοτεινή αύρα αλά Gordian Knot. Σε σχέση με το ντεμπούτο έχουμε λιγότερο shredding περισσότερο πειραματισμό με χαμένους ήχους και μελωδίες. Επίσης έχει αλλάξει και τελείως το ποιοι έκαναν την παραγωγή. Οι συνθέσεις, εκ πεποιθήσεως της μπάντας, είναι λίγο μονότονες και έτσι πετυχαίνετε πάλι μία ιδιαίτερη αισθητική που είναι καθαρά στη κρίση του καθενός αν θα αρέσει ή όχι. Εγώ προσωπικά καταευχαριστιέμαι το εναρκτήριο και το ‘Earth Departure’. Πάντως το ξαναλέω, τα μέλη και ειδικά ο lead κιθαρίστας, ο Tosin Abasi, είναι φαινομενικά δείγματα μουσικών. Γενικά μία πολύ αξιόλογη δουλειά που θα σας πιάσει αδιάβαστους ευχάριστα με πολλές εκπλήξεις, αλλά μη περιμένετε ότι θα ξεθάψει και την Ατλαντίδα.
7.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
