‘’Welcome to the land of the dead, we hope your stay here will be most enjoyable…’’ Με αυτά τα λόγια ανοίγει ο δίσκος των Burning Starr και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι όχι μόνο ευχάριστη ήταν η στάση μου στη χώρα των νεκρών, αλλά και από τις πιο ευχάριστες και μακροβιότερες στάσεις για την φετινή χρονιά (αυτή τη στιγμή που γράφω πρέπει να τον έχω ακούσει τουλάχιστον καμιά τριανταριά φορές το δίσκο). Τρομερή δουλειά και καλύτερη από το προπέρσινο ‘Defiance’! Αγγίζει ΑΝΕΤΑ την αίγλη των παλιών καλών εποχών του ‘No Turning Back’ και του ‘Blaze Of Glory’. Κομμάτια όπως ειδικά το ‘Land Of The Dead’ ορίζουν το “οπαδικό” Metal, εναλλαγή ευκολομνημόνευτων lead και solos, πολλά ‘ΟΟΟοοοοΟΟΟ’ σαν σε γήπεδο και απλά ζεις για να τα ακούσεις σε live. Από ‘κει και πέρα η μουσική του δίσκου είναι κλασσικό μελωδικό Heavy Metal (πολύ Maidenίλα πέφτει σημειακά) με αρκετές Power Metal εκρήξεις, όπως ακριβώς έχουμε συνηθίσει τους Burning Starr δηλαδή. Απλά αλλά (συνήθως) εμπνευσμένα riffs από ‘δω και από ‘κει, αναδεικνύουν περίτρανα τη μινιμαλιστική αλήτικη μεριά του Heavy Metal, ενώ σαν παλιά καραβανά ο Jack Starr δε ξεχνάει να αναδείξει και τις πιο Hard Rock επιρροές του από Black Sabbath, Thin Lizzy και Rainbow… Ειδικά όσον αφορά τους Rainbow θα μπορούσε να πει κανείς ότι 1/3 σολίδια του Jack Starr αποτελούν φόρο τιμής στον Blackmore. Τρομερός συνθετικά και ο δίσκος, με κατά μέσω όρο 5 λεπτά διάρκειας κομμάτια χωρίς ιδιαίτερα fillers και με το κάθε κομμάτι να είναι μοναδικό. Τρομερή ποικιλία σε ένα δίσκο που αποδεικνύει ότι το Heavy Metal ζει ακόμα εν έτη 2011. Πολύ ωραία ερμηνεία από τον τραγουδιστή της μπάντας ο οποίος αν και έχει απλή σχετικά χροιά ανεβοκατεβαίνει τις οκτάβες λες και είναι ‘τίποτα’, χωρίς να κάνει επίδειξη δυνατοτήτων αλλά πετώντας τις αρμόζουσες τσιρίδες όπου πρέπει. Ο Rhino στα ντραμς επίσης πολύ δυνατό χαρτί. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε και guest εμφανίσεις από Ross The Boss, David Shankle και Martha Gabriel. Αγαπημένα κομμάτια ‘Sands of Time’, το ομότιτλο και το ‘When Blood and Steel Collide’. Τα μόνα αρνητικά είναι το σχετικά αδύνατο τελευταίο τέταρτο του και το ότι παρακαταντάει μελωδικός σε κάποια σημεία (θα τον προτιμούσα λίγο πιο βάρβαρο) αλλά όπως και να ‘χει ο δίσκος στέκεται επάξια δίπλα στο εξώφυλλο του Ken Kelly και αυτό δεν είναι λίγο. Jack Starr for President!
8.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
