Όταν ακούς να μιλάνε για τη Βαρκελώνη, μπορούν να έρθουν στο μυαλό σου συνειρμοί από ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα, αλλά το τελευταίο πράγμα που μπορεί να σου έρθει στο μυαλό είναι η metal σκηνή της, μιας και γενικότερα οι Ισπανοί δε φημίζονται ιδιαίτερα για την παραγωγικότητά τους και το ιστορικό τους αποτύπωμα στον ήχο. Κι όμως, οι Καταλανοί Blazemth είναι ένα από τα παλαιότερα σχήματα στην Ισπανία, μιας και υπάρχουν από το 1994, απλά είχαν διαλυθεί για ένα διάστημα 30 χρόνων και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους full-length μόλις τώρα.
Ηχητικά πάντως, το συγκρότημα δείχνει να έχει παραμείνει στα 90’s, κι αυτό δεν το λέω υποτιμητικά, αλλά για να περιγράψω ακριβώς το πώς ακούγεται ο δίσκος. Οι συνθετικές φόρμες, η ανάπτυξη και η ροή των τραγουδιών, τα πάντα θυμίζουν black metal δίσκο που ηχογραφήθηκε στα 90’s, απλά με αρκετά πιο γυαλισμένο και πιο καθαρό ήχο από αυτόν που μπορούσαν να βγάλουν τα τότε συγκροτήματα.
Το πρόβλημα όμως με τους Ισπανούς, ακριβώς επειδή δεν είχαν ποτέ μια σκηνή σαν τη δική μας για παράδειγμα, δεν ανέπτυξαν ποτέ μια κάποια δική τους ιδιαιτερότητα, κάτι που να τους διαχωρίζει και να τους κάνει αναγνωρίσιμους, με αποτέλεσμα οι επιρροές να επικρατούν της προσωπικότητας που προσπαθεί το συγκρότημα να επιβάλλει. Υπάρχουν διάσπαρτες επιρροές από Dissection, Immortal και γενικότερα της σουηδικής και νορβηγικής black metal σκηνής, αυτές όμως επικρατούν σε κάθε σπιθαμή του δίσκου με το αποτέλεσμα να σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, γιατί ο δίσκος είναι ωραίος και κυλάει όμορφα, ότι περιέχεται μέσα του όμως το έχεις ξανακούσει.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την πλήρη έλλειψη προσωπικότητας και προσωπικής πινελιάς, κάτι που για εμένα είναι πάντα μεγάλο μείον, το οποίο όμως θα παρέβλεπα αν το επίπεδο των συνθέσεων ήταν πολύ υψηλό και μου τίναζε τα μυαλά στον αέρα. Το αποτέλεσμα όμως είναι απλά καλό, και σύντομα θα το έχω ξεχάσει ακριβώς λόγω της έλλειψης προσωπικότητας. Το έχω ξαναπεί και θα συνεχίσω να το ξαναλέω, στον κόσμο της μουσικής υπερπροσφοράς χρειαζόμαστε περισσότερη ψυχή και προσωπικότητα περισσότερο από ποτέ γιατί αλλιώς δε ξεχωρίζεις από το σωρό, ειδικά από τη στιγμή που το παικτικό επίπεδο έχει πάει στα ύψη και ο σωρός θεωρείται καλής ποιότητας.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
