Οι Panzerfaust επιστρέφουν ένα χρόνο μετά το “The Suns Of Perdition I: War Horrid War” για να μας δώσουν το δεύτερο μέρος της θεοσκότεινης και εντελώς θεματικής τετραλογίας που σχεδιάζουν να ολοκληρώσουν. Πέντε μόλις κομμάτια που χωρούν σχεδόν τρία τέταρτα μουσικής στο “The Suns Of Perdition II: Render Unto Eden”. Το οποίο σηματοδοτεί συνολικά την πέμπτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των Καναδών.
Το συγκρότημα υπογράφει ξανά καταπληκτικούς στίχους, που αυτή τη φορά αποτελούν δουλειά του Kaizer. Μόνο που η θεματολογία για τον Β’ ΠΠ έχει αναχωρήσει και τη θέση της έχουν καταλάβει μυθολογικά θέματα, ελληνικού χρώματος (“Promethean Fire”, “Areopagitica”) και όχι μόνο (“The Faustian Pact”, “Pascal‘s Wager”). Όσοι έχουν ακούσει τον προκάτοχο του δίσκου, θα παρατηρήσουν ότι το black metal των Panzerfaust ακροβατεί μεταξύ πρωτότυπου και απολύτως γνώριμου.
Η υφή της μουσικής τους είναι άλλοτε βελούδινη (“The Faustian Pact”) και άλλοτε ξερή και στακάτη (“The Snare Of The Fowler”), προσομοιάζοντας κατά κάποιον τρόπο μια συνάντηση των Deathspell Omega με τους Funeral Mist. Οι ταχύτητες αλλάζουν με τον ίδιο τρόπο. Έχεις τη μια στιγμή το σχεδόν doom δεύτερο μισό του “Promethean Fire” που ανοίγει το δίσκο με έναν τελείως εσωστρεφή τρόπο και την άλλη το καταιγιστικό “Pascal’s Wager”, που δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα στα οκτώ λεπτά που διαρκεί. Δύο τραγούδια, δύο ισάξια εντυπωσιακοί καλεσμένοι. Στο πρώτο, η Maria Arkhipova των Arkona, που πέρα από τα φωνητικά της έχει συμβάλλει επίσης στους στίχους και στο δεύτερο ένα απόσπασμα από ομιλία του εμβληματικού Richard Dawkins.
Η μπάντα συναντιέται με την κλασσική περίοδο των Immortal στο δεύτερο μισό του “Areopagitic” με την ίδια άνεση που τα tribal τύμπανα του Alexander Kartashov και οι πολεμικές ιαχές του Goliath θα σας φέρουν στο μυαλό τους Isis ή τους Watain. Όλα αυτά γίνονται με την μουσική αυτοπεποίθηση μιας αμιγώς black metal μπάντας όταν που διασκευάσει στο παρελθόν Johny Cash και όλως παραδόξως, το έχει κάνει καλά. Ειδικά το “The Faustian Pact” είναι από εκείνες τις στιγμές που απλά χαλαρώνεις και απολαμβάνεις τη μουσική. Την ίδια στιγμή που αισθάνεσαι όσο άβολα πρέπει να αισθάνεται κανείς ακούγοντας ένα black metal δίσκο.
Οι βορειοευρωπαϊκές ρίζες τους είναι άμεσα αναγνωρίσιμες στη μουσική τους, που θα μπορούσε να είναι το χαμένο αδελφάκι των Marduk ή των Mgła. Αν αυτά τα ονόματα συγκαταλέγονται στο καθημερινό σας διαιτολόγιο και αν επιζητάτε πάνω απ’ όλα την ατμόσφαιρα στο black metal, μόλις χτυπήσατε jack pot. Ο πρωτόλειος και ακατέργαστος αλλά ταυτόχρονα μελετημένος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια ήχος των Panzerfaust δεν θα τους επιτρέψει να γίνουν ποτέ ένα όνομα μεγέθους των Behemoth. Αλλά θα αποτελεί πάντα το τέλειο ηχητικό ταίρι για τέτοια ακούσματα, ενώ την ίδια στιγμή δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από αυτά.
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
