Μέσα στα καλούδια που μου έστειλε ο Νίκος (πρόεδρος και άρχων του Greek Rebels) ήταν και ο παρών δίσκος της μπάντας των Miskatonic Union, τους οποίους ομολογώ ότι δεν γνωρίζω. Τα παιδιά έχουν καταγωγή από την Χιλή (!!!) όπου μας παραδίδουν 10 κομμάτια παλιομοδίτικου heavy metal, με άμεσες αναφορές στην ένδοξη δεκαετία των ‘80s. Μέσω της Iron Shield Records, κυκλοφορούν τον πρώτο τους αν δε κάνω λάθος δίσκο, ο οποίος γενικά αφήνει καλές εντυπώσεις αν και η μπάντα αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες μέχρι να βγει ο δίσκος. Ειδικότερα, παρουσιάσθηκαν προβλήματα υγείας του πρώτου τραγουδιστή Hector, με αποτέλεσμα η μπάντα να αναγκαστεί να προσλάβει το 2016 τον Raul πίσω από το μικρόφωνο. Τα προβλήματα δεν έλειψαν από τη μπάντα, καθώς το ιδρυτικό μέλος Claudio “την έκανε με ελαφρά” καθόσον το μιξάρισμα του δίσκου αργούσε, με αποτέλεσμα η μπάντα να βγει σε αναζήτησε κιθαρίστα, βρίσκοντάς τον τελικά το σωτήριο έτος 2017 στο πρόσωπο του Rodrigo. Δηλαδή, τα δύο ιδρυτικά μέλη του γκρουπ δεν βρίσκονται πλέον σε αυτό (!) και τη σκυτάλη πήραν τα εναπομείναντα και προφανώς πιο αποφασισμένα μέλη.
Δέον να αναφερθεί ότι η Νότιος Αμερική παρουσιάζει μια μεγάλη άνθιση σε ποιοτικές κυκλοφορίες κλασικού heavy metal τα τελευταία 10-15 χρόνια (βλ. μπαντάρες τύπου Hellish War). Αρκετά συμπαθητικό songwriting το οποίο δεν καταντάει βαρετό, με αρκετές και κάποιες ελάχιστες όχι τόσο καλές ιδέες, όμορφα φωνητικά και πιασάρικα ρεφραίν, οι Miskatonic Union κάνουν ένα καλό «μπάσιμο» στη σκηνή. Στο δίσκο τα πιο πολλά κομμάτια έχουν κάτι να πουν, εκτός από 1-2 τα οποία δεν με ξετρέλαναν, ενώ η παραγωγή αν και καλή, είναι λίγο “αδύναμη” σε σημεία. Θεωρώ ότι το κλασικό heavy metal πρέπει να έχει μια πιο δυναμική προσέγγιση αλλά αυτά είναι και υποκειμενικά στο κάτω κάτω. Γνωρίζω πολύ κόσμο που γουστάρει επίτηδες το συγκεκριμένο “στησιμο” της παραγωγής με τη χύμα αισθητική να κυριαρχεί, κάτι το οποίο δεν είναι απαραιτήτως κακό, αρκεί να γίνεται με έξυπνο τρόπο, αυθόρμητα και όχι επιτηδευμένα.
Επίσης πιστεύω ότι συγκεκριμένη μερίδα ακροατών θα αποθεώσει το συγκεκριμένο δίσκο αν και σε μένα προσωπικά δεν προκαλεί συναισθήματα αποθέωσης, αλλά συμπάθειας. Στα συν το ταξιδιάρικο εξώφυλλο που “γλυκαίνει” λίγο το ηχητικό αποτέλεσμα, μέσα από το πέρασμα που κάνει από το αισθητικό πεδίο. Ένας δίσκος ο οποίος δεν έχει να προσφέρει κάτι το νέο ή φρέσκο, πλην όμως ακούγεται ευχάριστα ως ένα σημείο (μη το χέσουμε κιόλας έχουμε και αντοχές). Κάπου εδώ να αναφέρω ότι στις παρουσιάσεις που θα κάνω για λογαριασμό του Greek Rebels, θα αναφέρω και τα τρία – κατά τη γνώμη μου – πιο ωραία τραγούδια του εκάστοτε δίσκου, έτσι ώστε ο ακροατής να έχει ένα πιο άμεσο σημείο αναφοράς. Ακούστε λοιπόν τα “The Quest” και “Nostradamus” ως ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα. Ελπίζω σε μια πιο καλή δεύτερη προσπάθεια των Miskatonic Union διότι πιστεύω ότι μπορούν.
6.5/10
Πολυδεύκης Ανδριαννός
[email protected]
