Βρε καλώς τα αγόρια τα δικά μας! Δεκατέσσερις μήνες αργότερα είμαστε πάλι εδώ για να μιλήσουμε για μια ακόμα κυκλοφορία τους. Την προηγούμενη φορά ασχοληθήκαμε με το “Live In Athens” ενώ τώρα έχουμε την ιδιαίτερη τιμή να σχολιάσουμε το “Hestia”, το νέο τους full-length album. Πριν ασχοληθούμε επί της ουσίας με αυτό, οι The Rumjacks, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένα Celtic punk rock συγκρότημα από το Σίδνεϋ.
Ξεκίνησαν το 2008, έχουν κυκλοφορήσει συνολικά πέντε full-length albums και μερικά EPs, live albums και singles που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τη σύνθεση της μπάντας αποτελούν οι Mike Rivkees στα φωνητικά, Johnny McKelvey στο μπάσο, Gabe Whitbourne στις κιθάρες, Adam Kenny σε μπουζούκι και μαντολίνο και Pietro Della Sala στα τύμπανα.
Το “Hestia” πήρε το όνομά του από την αρχαιοελληνική θεότητα Εστία. Περιέχει μόλις δεκατέσσερα κομμάτια και η διάρκειά τους είναι μεταξύ των δύο με τεσσάρων λεπτών. Από όσο θυμάμαι, την προηγούμενη φορά που άκουσα το live album τους, δεν με ενθουσίασαν τόσο. Όχι ότι τώρα ήταν επιλογή μου να ασχοληθώ μαζί τους αλλά αφού αυτό μου έτυχε, τι να κάνουμε;
Δυστυχώς, ούτε τώρα βρήκα κάτι το τρομερά αξιοπρόσεκτο σε αυτή τη μπάντα αλλά επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω, πριν πέσετε να με φάτε. Ας τα πιάσουμε ένα-ένα ξεκινώντας με τα θετικά της υπόθεσης. Η αλλαγή του τραγουδιστή τους έκανε περισσότερο ενδιαφέροντες. Σαν να έδωσε χαρακτήρα στα τραγούδια ένα πράγμα.
Η μελωδία είναι πιο ισορροπημένη. Θέλω να πω ότι ναι μεν γίνονται εναλλαγές στο ύφος από το πιο κέλτικο/παραδοσιακό στο πιο punk αλλά γίνονται σταδιακά και περισσότερο στρωτές. Έχουν αναμείξει ήχους από Αμερική, Ιρλανδία, Αυστραλία και Ιταλία (για αυτό και στο “Naysayers” έπαιζε τέρμα βάθος στις σκέψεις μου, αλλά πολύ βάθος, το “Il Sultano Di Babilonia” του Angelo Branduardi) χωρίς να είναι ένας κακός αχταρμάς. Ίσα-ίσα ένα κάποιο πάρτι λόγω της ενέργειάς τους, το κάνεις.
Το «αλλά» όμως στην όλη ιστορία βρίσκεται στην ποσότητα. Τέτοια τραγούδια θεωρώ πως είναι μια χαρά, αν μιλάμε για οχτώ; Εφτά; Έξι; Μέχρι τόσα, παραπάνω όχι. Τα δεκατέσσερα είναι υπερβολικά πολλά και από ένα σημείο και έπειτα κουράζουν. Η ποιότητα χάνεται στην ποσότητα και αυτό είναι μεγάλο μείον. Παραδέχομαι ότι τους αδίκησα λίγο πέρυσι με την κριτική μου, είχα διαφορετικά ακούσματα και δεν ήμουν τόσο δεκτική σε αυτούς τους ήχους. Τώρα όμως χάνουν σε αυτό.
6,5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
