Όταν οι Obscura κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “Retribution” του 2006, είχαν χαρακτηριστεί ως οι συνεχιστές των Necrophagist ή ακόμη και των Cynic. Το τεχνικό / progressive death metal τους και ο τρόπος με τον οποίο το αποτύπωναν, δεν μπορούσε να αφήσει και πολλές αμφιβολίες. Με την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους, “Cosmogenesis”, άρχισε μια εννοιολογική σειρά δίσκων που διήρκησε μέχρι και τώρα με την κυκλοφορία του “Diluvium”. Οι Obscura σε κάθε κυκλοφορία, προσπαθούσαν να κάνουν και κάτι καινούργιο. Κάπου εδώ πρέπει να κάνω την ερώτηση…
Τι ακριβώς χαρακτηρίζουμε σαν progressive metal; Θα έλεγα ότι ο όρος έχει πλέον εξευτελιστεί και απλά περιγράφει τις προσπάθειες οποιασδήποτε μπάντας, να γράψει μουσική με κανένα νόημα και να κρύψει τις αδυναμίες της να δημιουργήσει ενδιαφέρουσα μουσική με μελωδικές εκφάνσεις. Ο όρος είναι ξεκάθαρος. Progressive σημαίνει προοδευτικό, δηλαδή να φέρνεις καινούργια στοιχεία στο είδος το οποίο υπηρετείς. Ελάχιστες μπάντες το έχουν κάνει αυτό και ο όρος συγχέεται με το τεχνικό.
Που κολλάνε οι Obscura σε όλη αυτή τη συζήτηση; Όταν λέμε ότι οι Obscura στις τελευταίες δύο κυκλοφορίες τους “Omnivium” και “Akroasis” ήταν πιο progressive, μάλλον εννοούμε ότι έδωσαν μεγαλύτερη έμφαση στα τεχνικά στοιχεία τους. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός των Obscura, αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ την φοβερή μουσική τους ικανότητα.
Το “Diluvium” χαίρει και την έλευση του 23-χρόνου κιθαρίστα Rafael Trujillo, ο οποίος με αφήνει άφωνο με όλη του την απόδοση μέσα στο δίσκο. Είμαι μάλλον και ένας από αυτούς που δεν είδαν με καλό μάτι την στροφή των Obscura σε πιο τεχνικά μονοπάτια στα “Omnivium” και “Akroasis”. Το “Diluvium” κάνει μια στροφή προς το μελωδικό death metal (ναι καλά το διαβάσατε) και το αναμιγνύει με το τεχνικό στυλ των Γερμανών. Εκτός αυτού, βλέπω και μια στροφή σε πιο σύγχρονες τάσεις της μουσικής και σε λίγο πιο μοντέρνα στοιχεία.
Όταν ακούς το opener του δίσκου “Clandestine Stars”, καταλαβαίνεις με την μια τι ακριβώς θέλουν να κάνουν οι Obscura. Στον ίδιο δρόμο και τα “Convergence” και “Conjuration”, τα οποία εκτός των τεχνικών στοιχείων, έχουν μια πολύ δομημένη προσέγγιση, υψηλή ταχύτητα και μελωδικά riff. Η εναλλαγή μεταξύ death metal δομής και των σχεδόν καθαρών φωνητικών στα ρεφρέν, δουλεύει απόλυτα και κάνει τα πράγματα πολύ ενδιαφέροντα.
Σίγουρα οι οπαδοί των τεχνικών στοιχείων δεν θα μείνουν καθόλου παραπονεμένοι, αφού αυτά εμφανίζονται στο καταπληκτικό “Ethereal Skies”, το οποίο μπορεί να σπρώχνει τα όρια του τεχνικού, αλλά κρατάει και τα μελωδικά στοιχεία. Υπάρχουν και οι καθαρές βορβόρικες στιγμές, όπως για παράδειγμα το “Ekpyrosis”, στο οποίο οι Obscura βγάζουν όλο το μίσος και την δύναμη του death metal.
Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε το κλείσιμο του δίσκου, το οποίο είναι μάλλον και η κορυφαία στιγμή του “Diluvium”, ένα 6-λεπτο τραγούδι με τίτλο “An Epilogue to Infinity” στο οποίο οι Obscura, παντρεύουν όλα τα διαφορετικά τους πρόσωπα: από το μελωδικό, τους παράξενους ρυθμούς, τα groovy μοντέρνα στοιχεία τους, μέχρι και τα ατμοσφαιρικά breaks και την εκτελεστική δεινότητα των Steffen Kummerer και Rafael Trujillo. Σίγουρα είναι ένα τραγούδι που θα πρέπει να ακούσουν όλοι οι οπαδοί των Obscura.
Έχω την εντύπωση, ότι το “Diluvium”, είναι μάλλον ο καλύτερος δίσκος που έχουν προσφέρει οι Osbcura στην καριέρα τους. Έχουν καταφέρει να βρουν τη χρυσή τομή μεταξύ του τεχνικού και του ‘εμπορικού’, ενώ οι Dream Theater επιρροές τους και τα ‘τρεξίματα’ είναι κάτι παραπάνω από επιτυχημένα. Ο δίσκος είναι πολύ πιο συμπαγής από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους και πολύ πιο μελωδικός. Και για να απαντήσουμε στην ερώτηση του τι είναι το progressive; Είναι ακριβώς αυτό που οι Obscura μας παρουσιάζουν στο τελευταίο τους πόνημα, κάτι καινούργιο και φρέσκο. Η μίξη του μελωδικού death metal με το τεχνικό στοιχείο σε τέτοιο βαθμό, θέλει μεγάλη μαεστρία και όρεξη για να βγάλει σωστό αποτέλεσμα. Δεν θα μιλήσω για την άριστη παραγωγή και την απίστευτη μίξη και τον ήχο του δίσκου, γιατί θέλουμε πάρα πολλές σελίδες ανάλυσης. Οι οπαδοί και όχι μόνο, ας δώσουν την ευκαιρία που το “Diluvium” αξίζει.
8.5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
