Για να σας είμαι ειλικρινής, μόλις είδα πως μου έγινε ανάθεση αυτή η μπάντα ξανά, μετά από εκείνο πολύ κατά του μετρίου EP, είχα τις επιφυλάξεις μου. Ρίξτε μια ματιά στο “The Cloven Hand” και θα καταλάβετε, προς τι αυτή η εισαγωγή. Παρ’ όλα αυτά όμως επιστρέφουν σχεδόν ένα χρόνο αργότερα με ένα ακόμη EP, με κάτι παραπάνω από δέκα λεπτά υλικού. Με το που το ολοκλήρωσα πραγματικά με έβαλε σε αρκετές σκέψεις και έτσι μπήκα σε μια διαδικασία να ψάξω λίγο παραπάνω την δισκογραφική τους πορεία.
Πράγματι από το τρίτο full-length album τους και μετά αποφάσισαν να βάλουν κάποιο χρώμα στην ζωή τους. Σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, σε κάποια χρονική περίοδο αποφάσισαν να αλλάξουν και το λογότυπο της μπάντας. Σαφώς και τα εικαστικά δεν είναι η ουσία μιας κυκλοφορίας αλλά σίγουρα αποτελεί σημαντικό και αναπόσπαστο μέρος της. Σε αυτόν τον τομέα εξακολουθούν να υστερούν κατά την γνώμη μου. Ωστόσο, με αυτά και με αυτά έφτασα σε σημείο να ακούω το δεύτερο EP τους το “Lych Milk”, με μια σχετικά ομαλή ροή και διάθεση.
Αυτή την φορά τα προγραμματισμένα τύμπανα έχουν κατά πολύ μια αρκετά καλύτερη μοίρα από την προηγούμενη τους κυκλοφορία. Έχουν δείξει αρκετά σημάδια βελτίωσης ή βασικά ίσως απλά αποφάσισαν να αφήσουν στην άκρη την ηλεκτρονική μουσική. Ωραίες κιθάρες και μια αρκετά αξιοπρεπή παραγωγή, αν και θα ήθελα τις κιθάρες να ακούγονται ελάχιστα πιο δυνατά. Τα φωνητικά θυμίζουν αρκετά και τα δυο είδη της κυκλοφορίας αυτής, thrash metal με αρκετά στοιχεία από το black metal.
Ωστόσο, μην ξεχνάτε πως μιλάμε για τους Zebadiah Crowe. Μετά την επταετή τους παύση από το 2013 και μετά, έχουν αλλάξει αρκετά το ύφος τους. Οπότε απλά μην παραξενευτείτε αν ακούσετε και κάποια περίεργα εφέ ανά καιρούς, θα είναι κατάλοιπα του προηγούμενου EP. Σε καμία περίπτωση δεν αναιρώ όσα είπα για την προηγούμενη κυκλοφορία τους. Κάθε κυκλοφορία είναι ξεχωριστή και αν μας προσέφεραν το διπλάσιο υλικό σε ποσότητα, ίσως να ολοκλήρωναν την εμπειρία που προσπαθούν να μεταδώσουν στον ακροατή.
6,5/10
Γιώργος Χατζηϊωαννίδης
[email protected]
