Οι Καναδοί δημιουργήθηκαν το 2011, παίζουν thrash metal και βρίσκονται αισίως στον τρίτο τους δίσκο. Παρόλο που το thrash metal (και δη οι νέες μπάντες) δε με ελκύουν πλέον, βρίσκω την περίπτωση των Torrefy αρκετά ενδιαφέρουσα για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω. Βασικά αυτό που με τράβηξε στο συγκεκριμένο δίσκο, είναι το γεγονός ότι το συγκρότημα δεν ακολουθεί την κλασσική πεπατημένη που ακολουθούν τα περισσότερα σχήματα του είδους και καταλήγουν για μια ακόμα φορά χωρίς ίχνος έμπνευσης.
Για την ακρίβεια, αυτό που κάνουν οι Torrefy εδώ είναι ότι πατάνε πάνω στις κλασικές φόρμες του αμερικάνικου bay area thrash αλλά ταυτόχρονα χτίζουν ένα δικό τους πιο προσωπικό ήχο. Αυτός περιλαμβάνει τόσο περισσότερη τεχνική από το συνηθισμένο στον τομέα του riffing, το οποίο κάποιες φορές ακούγεται δυστονικό αλλά με έναν ωραίο τρόπο που θυμίζει κάτι από death metal, αλλά χωρίς να είναι. Κάτι τέτοιο κάνει το όλο εγχείρημα αρκετά ενδιαφέρον καθώς τέτοιο riffing στο είδος, κακά τα ψέματα, δεν ακούμε συχνά.
Αυτό όμως που με τράβηξε ακόμα παραπάνω είναι οι μελωδίες που χρησιμοποιεί η μπάντα, οι οποίες ενώ είναι επηρεασμένες από το κλασικό heavy metal, κάνουν δύο πράγματα. Αρχικά δεν είναι οι «θέλω να γίνω Iron Maiden στη θέση των Iron Maiden» μελωδίες στις οποίες μας έχουν συνηθίσει οι μπάντες τόσα χρόνια τώρα και επίσης, κάτι που είναι επίσης πολύ σημαντικό, είναι ότι η μελωδία δε δημιουργεί κοιλιά στο δίσκο. Δε τον κάνει να ακούγεται ούτε «φλώρικος» και δεν κουράζουν και καθόλου καθώς δεν κόβουν το κοπάνημα για χάρη αυτών.
Γιατί καλώς ή κακώς, όταν μιλάμε για thrash metal εννοούμε κοπάνημα μέχρι να φύγει το κεφάλι. Αν αποκαλείς τον εαυτό σου thrash μπάντα και δε μπορείς να ξεσηκώσεις τον ακροατή να διαλύσει ό,τι εύθραυστο υπάρχει στο χώρο, σου έχω νέα. Κάτι δεν κάνεις καλά ή μάλλον το thrash δεν είναι για σένα.
Εν κατακλείδι, είναι καλό όταν μέσα στο συρφετό από αναμασήματα βγαίνουν μπάντες οι οποίες δίνουν κάτι διαφορετικό και αξιόλογο. Αναμένουμε λοιπόν τα καλύτερα.
7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]