Οι Omniarch είναι ένα νεοσύστατο συγκρότημα από τον Καναδά και μετά την ίδρυσή τους το 2019 κυκλοφορούν χωρίς μεγάλη καθυστέρηση τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο. Πέφτουν κατευθείαν στα βαριά με τον τεχνικό death metal ήχο τους, μέσα στον οποίο περικλείεται όλος ο ενθουσιασμός που μπορεί να γεννάται από ένα τέτοιο βήμα για μια νέα μπάντα. Ωστόσο, για να μην κάνω λες και δεν έχετε ήδη δει τον βαθμό, είναι κρίμα που αυτός ο ενθουσιασμός δεν μπόρεσε να μετουσιωθεί σε κάτι καλύτερο.
Ίσως αυτός ο ενθουσιασμός να έφερε μαζί του και την παρορμητικότητα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όμως. Το album τους, το οποίο φέρει και το όνομά τους, βρίθει όντως τεχνικότητας, αλλά και συνδυασμού αρκετών ειδών, όπως το thrash ή το death. Επίσης, παρουσιάζει μια ποικιλία φωνητικών, τα οποία είναι αρκετά καλά και φέρνουν πολύ σε core. Δυστυχώς, εδώ τελειώνουν τα θετικά που μπόρεσα να ξεχωρίσω. Όπως όλα δείχνουν, οι Omniarch είχαν τόσα πολλά καλά στοιχεία αλλά κάπου το έχασαν στο πώς να τα συνδυάσουν και να εκμεταλλευτούν το καλύτερο από το καθένα τους.
Πράγματι, παρά τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, τίποτα δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα μέσα στον δίσκο, πέρα από κάποια πολύ συγκεκριμένα (και σύντομα) σημεία. Τα φωνητικά, ενώ από τεχνική δεν έχουν κάποιο πρόβλημα, κάποιες φορές ακούγονταν υπερβολικά ή εκτός τόπου και χρόνου. Σαν να έπρεπε να χρησιμοποιηθούν με το ζόρι, χωρίς πραγματικά να δένουν με το σύνολο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο γενικά αντιμετωπίζουν όλα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν αυτόν τον δίσκο. Δημιουργείται, έτσι, ένα ανομοιόμορφο μείγμα που τελικά δεν έχει πολλά να προσφέρει.
Το καλό με τους Omniarch, ωστόσο, είναι ότι μέσα από τον δίσκο φαίνεται πως έχουν ταλέντο, το οποίο όμως χρειάζεται να καλλιεργηθεί. Ακριβώς λόγω της απειρίας τους, προσπάθησα να είμαι επιεικής. Εντούτοις, επειδή δείχνουν πως έχουν προοπτικές, θα ήθελα πάρα πολύ να μάθω πως στο μέλλον, έμαθαν να χειρίζονται καλύτερα αυτό τους το ταλέντο και εξελίχθηκαν προς το καλύτερο.
5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
