Έπειτα από δύο ΕΡ και ένα album, το κουαρτέτο από τη Γαλλία που φέρει το όνομα Enemy Of The Enemy επιστρέφει με άγριες διαθέσεις δημιουργώντας το αρκετά επιθετικό “The Last Dance”. Ο δίσκος αποτελείται συνολικά από 12 κομμάτια που κινούνται στο φάσμα του hardcore, punk, crossover, με στοιχεία από rockabilly, hip-hop, reggae και metalcore που είναι και οι βασικές του επιρροές, για να χρωματίσουν τους στίχους τους που αφορούν τον θάνατο, την αναγέννηση και τον πόλεμο.
Στο “A Bright Waning” θα πρέπει να επισημανθούν τα φωνητικά του Adrian «Kal» Cavalier που φέρνουν στο μυαλό τα φωνητικά του Leonard Cohen. Στο “The Last Dance” ξεχωρίζει το αρκετά μελωδικό και «πιαράσικο» κιθαριστικό riff. Στο “Alien” τα φωνητικά που αγγίζουν τα όρια του rockabilly, ενώ στο “SuperGreen” και στο το “Born Unchained” τα όρια του hip-hop. Συνολικά, πάντως, η εναλλαγή των φωνητικών είναι αξιοσημείωτη σε όλο τον δίσκο.
Στο “The Devil In Me” ξεχωρίζει η εναλλαγή του ρυθμού, από έντονος και δυνατός σε πιο χαλαρός, που εν τέλει καταλήγει σε ένα φωνητικό ξέσπασμα. Τα drums που είναι αρκετά επιθετικά σε όλο τον δίσκο, σε συνδυασμό με το «κοφτό» μπάσο εντείνουν τις άγριες διαθέσεις που κυριαρχούν στο album, συνοδευόμενες από τις punk και hardcore φωνητικές γραμμές, ενίοτε αρκετά brutal. Παράλληλα, τα groove στοιχεία σε κιθαριστικό επίπεδο βοηθούν να αμβλυνθεί λίγο η επιθετικότητα που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις.
Η χρήση των διαφορετικών μουσικών στοιχείων είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, με αποτέλεσμα έναν δίσκο που, αν και κουραστικός για όσους δεν αρέσκονται σε τόσο punk / hardcore κραυγές, δημιουργεί τη διάθεση ακρόασης έως το τέλος. Οι εναλλαγές αυτών των στοιχείων, καθώς και του ρυθμού καταδεικνύουν μία εφευρετικότητα από μέρους των Γάλλων, που μάλλον αρέσκονται να πειραματίζονται με την ενσωμάτωση αρκετών μουσικών στυλ. Το κατά πόσο αυτός ο πειραματισμός και το ηχητικό συνονθύλευμα του “The Last Dance” είναι επιτυχημένος, το καταδεικνύει και η ανταπόκριση στη φεστιβαλική παρουσία του συγκροτήματος.
6/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
